Էջ:Գիրք Որդիական, Թորոս Թորանեան.djvu/148

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Քերթողական նուաճում մը...

Անդրանիկ Ծառուկեանին համար ժամադրութիւն
մը կառնեմ կոստան Զարեանէն: Տարին՝ 1969։ Միասին
գացինք: Տունին մէջ, հանդարտ քալած ժամանակ, սխալ
շարժումի մը հետեւանքով ինկած էր սար ու ձոր չափած
Կոստանը եւ սրունքն էր ջարդեր: Խօսեցանք երկար:

Բանաստեղծը, Ծառուկեանի «Նայիրի»ին համար
տուաւ պոէմներու շարք մը, որ հետագային լոյս ընծայուեցաւ
գրական այդ շաբաթաթերթին մէջ:

Կոստան Զարեան գանգատեցաւ, որ գրեթէ այցելու
չունի, եթէ չհաշուենք իր հարազատները՝ Արմէնը, կինն
ու զաւակները, այսինքն իր հինգ թոռները եւ անոնց կողքին
այս «ման եկող տղան»։ Այդպէս կը կոչէր զիս, քանի
որ ամէն արձակուրդի խապրիկներ կը բերէի իրեն Եւրոպայէն:

Օր մը, Թումանեան փողոցին վրայ, «Խնկօ Ապեր»ի
անուան գրադարանի դրան առջեւ, երբ հանդիպեցայ
Պարոյր Սեւակին, ըսի իրեն, թէ կերթամ Կոստան Զարեանի
մօտ։ Պարոյրը խնդրեց.

— Կը բարեւես ջերմ: Կասես վարպետին, որ այս
քանի մը օրը կը լինեմ իր տանը: Թող ներող լինի մեր ուշ–ուշ
այցելութեան համար: Ես, Զարեանին համարում եմ
իմ վարպետներից մէկը: Անգամ օգտուել եմ նրանից: Սա
ասում եմ աուանց քաշուելու: Թող վարպետը ներող լինի,
որ քիչ ենք այցելում նրան:

Այս բոլորը անմիջապէս յայտնեցի վարպետին:

Լուռ, լսելէ ետք զիս, ժպտեցաւ մեղմ ու ըսաւ.

— Իսկապէ՞ս այդպէս ասաց Պարոյրը... բաւարարուած
եմ շա՜տ...

Եղածը պատմեցի, քանի մը օր ետք, Սիլվա Կապուտիկեանին.

— Ափսո՜ս, — ըսաւ Սիլվան, — ափսո՜ս, մենք
Կոստան Զարեանին հանդիպ յանցաւոր ենք։ Ամէն բանի
հասնելու ժամանակ գտնել կարողանամ ենք, բայց մի