Էջ:Գիրք Որդիական, Թորոս Թորանեան.djvu/160

— Ընկերնե՛ր, Վարպետի մօտ թոյլատրւհւմ Է խօսել
միայն ուրախ բաներ: Խօսել մահուան մասին, արգելւում
է: Հասկնալի՞ Է: Ուրեմն երկար չմնաք։ Կարիք չկայ
այդ բոլորը ձեզ էլ բացատրելու:

Ներս խուժեցինք:

Վարպետը, լայնաբաց աչքերը դէպի դուռը յառած,
նստած էր, ուսին՝ արաբական ապայ: Մօտեցանք իրեն
ու համբուրել փորձեցինք իր ձեռքը։

— Ծօ՛, իրաւ չոճուխ էր եղեր, միթէ Հալէպցին
այդպէ՞ս կընէ, կանոնաւոր համբուրուինք:

Ողջագուրուեցանք:

Միայն կէս ժամ մնացինք Վարպետին մօտ: Դար
մը մնացինք կարծէր երբ խօսողը ինքն էր: Երկվայրկեան
մըն Էր տեւած մեր խօսակցութիւնը երբ դուրս ելանք:

Աւելի մնալը անպատեհ Էր: Այդ կէս ժամուան տեւողութեան,
Վարպետը, սիրտի տագնապ անցնողի երեւոյթը
չունէր:

Խօսեցաւ բամբ ձայնով: Գովեց Պոլիսը: Կերեւի
վերջին անգամ գովեց իր ծննդավայրը: Պարսաւի կարկուտ
է որ տեղաց զինք չհասկցողներու հասցէին:

— Շէյքսփիրի 400–ամեակին ես չմասնակցի՜մ...

Համբերութեան բաժակը յորդեր էր եւ զայրոյթը
հասեր՝ իր գագաթնակէտին:

Առանց ձայն—ծպտուն հանելու, մտիկ կընէինք
գլխիկոր... Երբ քիչ մը հանդարտեցաւ, վախվխելով,
պարզեցինք մեր ծրագիրը: Ալեկոծ ովկիանոսը խաղաղեցաւ
մէկէն:

— Ահա՛, ահա ինքնեկ առաջարկ մը, որուն մէջ ոչ
մէկ հաշիւ կայ։ Չոճուխներս կուզեն տօնել իմ ծննդեանս
ութսուն տարին: Ամբողջ հոգիովս համաձայն եմ
ձեզի: Այս բնակարանս կրնայ ընդունիլ քսան հոգի: Դուք
եկէք երեսուն–քառասուն հոգիով: Մեր տեղը նեղ է, բայց
սիրտը լայն: Շատ ճառեր չխօսիք: Եկէք, համով—հոտով