Սոֆիայի «Փրակա» ճաշարանին մէջ, ջութակահարը
մօտեցաւ սեղանիս եւ հաճոյակատարութեամբ հարց
տուաւ թէ ինչ կը փափաքիմ լսել...
— Փականինի,— ըսի, եւ ջութակահարը լարեց
իսկոյն իր աղեղը։
Բարձր էր տրամադրութիւնս: Ուր որ է բանաստեղծութիւն
մը պիտի ծնէր պահը, երբ ահա Սարգիս Փաչաճեանը
տեսայ դիմացի մայթին վրայ։ Փականինին մնաց
հոն ուր որ էր. ես վազեցի դուրս եւ ձեզի անծանօթ Փաշաճեանը
հրաւիրեցի իմ սեղանիս:
