Էջ:Գիրք Որդիական, Թորոս Թորանեան.djvu/171

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Քիչ չգրեց, սակայն երբ նկատի ունենանք իր տարածը,
անվարան կրնանք ըսել թէ շատ քիչ եղաւ իր թողածը։

Աննշմար կանցնէր Երեւանի փողոցներէն՝ անութին
տակ թղթածրարներ, ձեռագիրներու փունջ մը եւ ձեռքին
ցանց մը՝ պտուղներով ծանրաբեռն:

1970–ի Սեպտեմբերեան օր մը, երբ նոր էի վերադարձեր
դէպի վան ու Աղթամար իմ կատարած ուխտագնացութենէս,
Լենինեան պողոտայէն վրայ հանդիպէցայ
իրեն։

— Ասում են վան ես գնացել, — հարցուց Խեչումեան։

— Այո, նոր վերադարձած եմ:

— Ոնց որ երազ լինի: Երեւանից գնացիր Վան ու
վերադարձար Երեւան: Անց որ երազում լինի։

— Հապա՞, դուք, որ մագաղաթներու ընդմէջէն
կերթաք մինչեւ խոր դարերը, կը սուղուէր մեր անցեալէն
մէջ ու մեզի կը վերադարձնէր դարերէն ինչ որ մերն էր,
ատիկա երազ չէ, հապա ի՞նչ է...

Չպատասխանեց Դրա ձեռքի լեցուն ցանցը օթոպիւսի
կանգառի քարէ նստարանին, թելերը խաչաձեւեց
ու՝

— Մի պատմիր, Թորոս ջան, մի պատմիր, լսենք,
ինչ ես տեսել։ Այգեստանը կա՞յ, Վանայ բերդը կա՞յ,
Ուրարտական արձանագրութիւնները կա՞ն, Շամիրամի
ջրանցրը մնո՞ւմ է, Հայ կա՞յ Վանի մէջ: Ուրիշ ո՛ր կողմերում
ես եղել, ո՛ր սարերում ես շնչել, որ գիւղերում,
Սիփանը սիրո՞ւն է Մասիսի նման: Ասա լսեմ, ասա՛:

Պատմեցի:

Ամբողջ ժամ մը կանգնած մնացինք Լենինեան պողոտայի
վրայ գտնուող Ստեփան Շահումեանի անուան
դպրոցի հանդիպակաց մայթին վրայ, օթոպիւսի կանգա–