Էջ:Գիրք Որդիական, Թորոս Թորանեան.djvu/183

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Ա.— Չարենց.
     — Լցուած է անհուն իմ հոգին հիմա
     Շփոթ երգերով ու աղմուկներով...
Բ.– Վշտունի.
     — Լուսաբացին, լացին, լացին,
     Վարդերը սեւ թերթեր բացին...
Գ.– Աբով.
     Թող ցնծան ծիծերդ ծնծղայ...

Ահա պրոլետարական բանաստեղծութիւն։ Կը յիշէինք
գրականագէտ Սուրխաթեանի թթու—կծու յօդուածները
այս հեղինակներու մասին: Յետոյ կը սկսէր վէճ մը.

— Յակոբ Յակոբեանը բանաստե՞ղծ է թէ ոչ:

Ոմանք կը պնդէին թէ բանաստեղծ է: Ուրիշներ՝
կը հաստատէին հակառակը: Մինչ ներկաներէն մէկը փողոցով
մէկ կը պոռար.

— Ինչպիսի՜ հերոս ընկերներ մեռան...

Կարգը կու գար արձակին: Արազին է որ նկատի
կառնուէր ամենէն առաջ: Կը հաւնէին Արազիին «Արեւ»ը:
Ոմանք, գոց գիտէին ամբողջ կտորը, որ արդէն արձակ
բանաստեղծութեան նմոյշ մըն է։ Տարբեր էին գրական մեր
չափանիշները այդ օրերուն: Ճակատներ կային: Միշտ
պիտի ըլլային։ Ու ճակատի մը մաս կազմողները պիտի
գովէին իրենց այգիին խաղողը, եթէ նոյնիսկ ազոխի համ
տար անիկա:

Երեւան, ուսանողութեանս տարիներուն, մեր տունին
բժշկական ինստիտուտ երկարող ճամբուն վրայ, յաճախ
կը տեսնէի Արազին: Քանի մը տարի առաջ, լոյս
տեսեր էր իր «Իսրայէլ Օրի» վէպը: Այդ նի՞ւթն է որ զինք
յոգնեցուցած էր այդպէս թէ աւելի ինք այդ նիւթը... Մեծ
արձագանգ մը չգտաւ մամուլէն մէջ: Որքան որ կը յիշեմ,
ատենին, «Այրուող Հորիզոն»ը աւելի նպաստաւոր արձագանգ
գտեր էր:

Կը դիտէի զինք։ Իր շուարուն քալուածքը։ Կարծէք
մէկը մութին մէջ կը քալէր խարխափելով: Ու կըսէի մտովի.