կան անտառը, մեր օրերուն ալ, ապրի իր փառաւոր անունով:
Ու այդպէս ալ կըլլայ:
Գետերու ձուկերը չդարձնել ուժանակի զոհ, չորսալ
թուխսի նստած՛ կաքաւը։ Այդ ո՞ր ձկնորսն է, ո՞ր
որսորդը որ պիտի յանդգնի չընդառաջել անուանի որսորդի
այս կոչին, որ կը բխէ մեր երկրին կենսական շահերէն:
Իսկ կոչը անտեսողները կենթարկուին պատիժի:
Այդպէս էր Վախթանգ Անանեան։ Ծնած էր, ամէն
օր իր երկրին մասին մտածելու համար. երկրաշէն մարդ
էր...
Ամէն անգամ որ կերթայի իր մօտ, ինծի նուիրելիք
նոր գիրք մը կունենար.
— Վերցրու այս գիրքը, քեզ համար եմ մակագրել -
«Լեռներ Հայրենի»...:
Ուրիշ անգամ մը.
— Այս մէկն էլ վերցրու, մեր երկրի կենդանական
աշխարհի մասին է:
Կը նայիմ գիրքին, կողքին վրայ կաքաւ մըն է
կանգնած հպարտօրէն։
Որսորդը, մասնագէտի գրիչով, քանի մը հատորներու
մէջ ներկայացուր Հայաստանի կենդանական աշխարհը:
Կոթողային գործ մը, որուն համար կարժէ հեղինակին
շնորհել դոկտորական գիտական աստիճան: Բայց
միթէ՞ գրողը առաջնորդուած էր տիտղոսներով: Երբե՛ք:
Կըսեմ իրեն թէ մեծ—հայրս ալ որսորդ էր, բայց
դէմ էր զէնքի գործածութեան: Անմիջապէս կը հետաքրքրուի
մեծ—հօրս կեանքով եւ անոր որսորդութեան մէջ
գործադրած հնարքներով։
Կը պատմեմ: Մտիկ կընէ ժպիտով մը ու կաւելցնէ.
— Որսորդ բարեկամ ունեմ ու որսորդի թոռ՝ Թորոսը,
եւ չեմ էլ իմանում: Բա այս եղա՞ւ, էսքան վախտ
չես պատմել...
Կը պատմեմ.
— Մեծ—հայրս կընտրէր խոշոր հողի բունծեր եւ
լոլիկի թուփերու ստուերներուն՝ բունծերը կռթնցնելով
փայտէ ձողիկներու, շուրջբոլորը քարեր կը շարէր ստեղ—
