Կաքաւներու, կարմիր տոտիկներէն կախուած թակարդը,
սկսաւ հեքիաթի գորգին նման թռչիլ օդին մէջ...
Ես ու մեծ—հայրս ապշած կը դիտէինք այս տեսարանը։
Կարմիր—կտուր կաքաւներու վրէժ պատասխանն էր
ատիկա:
Մեծ—հայրս էր շլմորանքէն արթնցած, բացաւ բերանը
իր գունագեղ հայհոյանքներու տոպրակէն ու հայհոյէ՜
որքան որ կրնաս... Խեղճ մարդը օրեր յատկացուցեր
էր այդ թակարդի պատրաստութեան համար: Ու հիմա, իր
ամբողջ աշխատանքը կը շոգիանար անգամ ձմրան ձիւնին,
տակ...
Վախթանգ Անանեանը այնքան խնդաց, որ կորսուեցան
իր աչքերը:
— Կարգին որսորդ է եղել պապդ...,— եւ իր կարգին,
սկսաւ պատմել իր դժուարութիւններէն, որսորդի իր
լուսախաբութիւններէն:
Անգամ մը Անանեանը պատմեց թէ ինչպէս սարսափի
տարիներուն, եկան եւ զինք ալ տարին ու ազատազրկեցին
լրիւ երկու տարի:
— Դիւրին ազատեր էք, ընկե՛ր Անանեան:
— էհ, այո... Ակսել Բակունցին հետն էի: Կատաղութիւն
կու գար մեծ Գորիսեցիին վրայ: Ես այդ օրերին
ինչ էի, մի ճուտիկ, մի չոպան, մի գիւղական թերթ
թղթակից, որ աւելի շուտ կապուած էր որսորդութեան:
Մի որսորդ աւելի, մի որսորդ պակաս: Հայաստանը ոչինչ
չէր կորցնի: Բայց ահա Բակունցը, Չարենցի մտերիմ
ընկերը, մեր գրականութեան զարդը, ընկել բանտ ու
չարչարւում էր։
Բակունցր գիշեր—ցերեկ մռնչում էր առիւծի նման
«Սրանք ուտելու են գլուխս»։
Մի օր էլ տարան Բակունցին, մեր գրականութեան
Ալպիական Մանուշակին։ Բանտի խցիկի պատին, Բակունց,
սեպհական եղունգներով փորագրել էր. «Ինձ տանում
են, տանում են գլուխս ուտելու»։
