— Այ, տղա՜յ, սխալ հասցէով ես եկել: Ես հասարակ
որսորդ եմ: Նախկին չոպան: Բողոքի պիւռօ, հօ, չեմ:
Ասա տեսնենք ի՜նչ է պատահել, չլինի՞ Խոսրովի անտառն
են այրել, կամ թէ չէ, դինամիտ են արձակել Իշխան ձուկի
վրայ...
— Ընկե՛ր Անանեան, գիտէք թէ մեր երկիրը ի՜նչ
ջերմութեամբ նչեց Կոմիտասի հարիւրամեակը...
— Դրա համար հրճուել է պէտք։
— Գիտէք թէ, որպիսի՜ մեծ շուքով նշուեցաւ Թումանեանի
հարիւրամեակը:
— Գիտեմ, մեծ Լոռեցուն արժանին հատուցեցին:
— Բայց ի՛նչո՛վ բացատրել, որ այնքան անշուք անցաւ
Երուանդ Օտեանին հարիւրամեակը: Անապատէն անցած
Օտեանը, տարագրութեան բոլոր տառապանքները
լրիւ ճաշակած մեծ երգիծաբանը ինչո՞ւ աւելիին արժանի
չըլլար Երեւանի մէջ...
Այո՛, բեմին վրայ տեղ գրաւած էին պետական
դէմքեր ու գրողներ: Այո՛, պատուոյ սեղանին շուրջ, կեդրոնը
տեղ գրաւած Էր Կենտկոմի Երրորդ քարտուղար
Ռոպերտ Խաչատուրեանը:
Այո՛, հոն էին Գրողներու Միութեան առաջին քարտուղար
էդ. Թոփճեանը եւ քարտուղարութեան անդամ՝
Ստեփան Ալաճաճեանը:
Բայց սրահը... ուղղակի ինքզինքս կուտէի: Ելայ
ոտքի եւ ցուցադրական ձեւով ու բարձր ձայնով համրել
ոկսայ ներկաները:
Ամբողջ դահլիճին մէջ 117 հոգի կային: Այո՛,
միայն 117 հոգի: Բարկաճայթ նստեցայ:
«Տօնակատարութեան» աւարտին, ինչպէս կըսեն,
կախ գցեցի ոտս, որ խօսիմ նախագահութեան անգամներուն
հետ։ Մօտեցայ: էդ. Թոփճեանն էր առաջինը, որ
հարց տուաւ.
