– Միթէ՞ այսպէս պէտք է նշէինք Օտեանի նման
նուիրեալ մարդու մը, գրողի մը, գործիչի մը ծննդեան
հարիւրամեակը, ընկե՛ր Թոփճեան։
— Անշուշտ ո՛չ:
Անդիին Ստեփան Ալաճաճեանը մէջ մտաւ ըսելու
համար թէ կարեւորը նշուիլն էր ու աւելին, այս երեկոյթով
իրենք յաջողցուցած էին «Փանջունի»ի տպագրութեան
հարցը։
Չուզեցի վէճը երկարել: Գիտէի թէ յաջորդ օրը
թերթերը պիտի գրէին.— Երէկ հայրենիքը լիքը սրահի
առջեւ Հայ Ֆիլհարմոնիայի մեծ դահլիճին մէջ մեծ շուքով
նշեց հայ խոշորագոյն երգիծաբան Երուանդ Օտեանի
հարիւրամեակը:
Այդպէս ալ եղաւ, ընկե՛ր Անանեան, այդպէս գրեց
«Գրական Թերթ»ը:
Հիմա, ըսէք, խնդրեմ, իրաւունք չունի՞մ նեղուելու,
բողոքելո՜ւ... Բայց որո՛ւ բողոքեմ...
— Իրաւունք ունես, Թորո՛ս ջան, բայց դուն իրաւունք
ալ ունես հպարտանալու, որ մեր երկիրը, մի տարում,
մի քանի հարիւրամեակներ է նշում: Այդ էլ չտեսնուած
տարողութեամբ։ Թորոս ջան, բալաս, դուք
երջանիկ ժամանակների մէջ էք ապրում։ Իսկ մենք, օր
ծերութեան, ուրախանում ենք ձեր այսօրով:
Մեր երէկի խեղճ ու կրակ Հայաստանը, որ փայտ
չունէր տաքանալու, այսօր յոբելեաններ է կազմակերպում
եւ մարդ հրաւիրում Ֆրանսիայից, Գերմանիայից, Միացեալ
Նահանգներից, ոչ թէ նրանց ցոյց տալու մեր հազարաւոր
կմախքացած որբերը... այլ մեր մայրաքաղաքը,
մեր երկրի տեսարժան վայրերը, մեր գրականութիւնը: Եւ
դու պիտի լաւ իմանաս, թէ ի՛նչ է նշանակում արտասահմանեան
հիւրեր ունենալը: Պիտի որ բան ունենաս ցոյց
տալու, հպարտանալու: Պիտի պայմաններ ունենալ: Հապա
նրանց համար ծախսուած միջոցները...
Երեւոյթները մի քիչ էլ դիտել էս տեսանկիւնից: էդ
ժամանակ փուքսդ կիջնի։
