Անդիի դէմէն կը հետեւիս տղուդ կեանքին չէ՞,
Սիմոն Զաւարեան:
Ու կը տեսնես թէ ու կը տանին կեանքի ճանապարհները...
վստահաբար դժգոհ չես դուն տղուդ ընթացքէն...
Ընկեր Միքայէլ Զաւարեանը մտերիմն էր Պահարէին:
Երբ հասանք Թիֆլիս, մեր առաջնորդը ըսաւ.
— Ես Թիֆլիսը լաւ եմ ճանաչում, բայց առանց Պահարէի
ոչինչ անել չեմ կարող: Պէտք է գտնեմ նրան։ Նա
մի հրաշք մարդ է: Մեր տասնօրեայ կեցութիւնը մայրաքաղաքում
նա միայն կարող Է վերածել տօնական օրերի:
Ու գտաւ:
Եօթանասունամեայ երիտասարդ Պահարէն Թիֆլիսի
մեր առաջնորդը եղաւ ամբողջ տասը օր:
Առաւօտեան եօթնին կը ժամադրուէր մեզի հետ ու
մեզմէ առաջ կու գար ժամադրավայրը ո՛ւր որ ալ ըլլար,
իր տունին մօտ թէ քաղաքի միւս ծայրամասին։
Թիֆլիսը շա՜տ կը գովէին: Իրաւունք ունին եղեր:
Վանը շա՜տ կը գովէին, ըսելով. «Էն աշխարհում՝ դրախտ,
էս աշխարհում՝ Վան»: Իրաւունք ունին եղեր: Պոլիսը
շա՜տ կը գովէին, վոսփորի, Ոսկեղջիւրի մասին խօսելով
Եղիա Տէմիրճիպաշեանը գրած է. «Հո՜ն, սիրելիս, հոն
կուզեմ որ տանիք զիս» եւ, իրաւունք ունէր Եղիան:
ՊահարԷն մեզ կը պտտցնէր Սոլոլակ հռչակաւոր
փողոցին մէջ, ուր՝ կը թեքինք նախկին Երեւանսկի,
այժմու Լենինեան հրապարակէն վեր բարձրանալով.
— Այս տանը ապրել է,— կըսէր ան, — Գաբրիէլ
Սունդուկեանը: Մեծ թատերագիրի մահուան առիթով
կանչում են նրա աղջիկը Մոսկուայից. նա իր հօր վրայ
լալիս է ռուսերէնով: Ներկաները երբ դիտողութիւն են
անում, աղջիկը արցունքների միջից պատասխանում է.–
Իես, հայյերէնը, չիյեմ մոռիացիէլ...
— Այս տանը ապրել է Ստեփան Շահումեանը: Այս
տանը ապրել է Յակոբ Յակոբեանը: Այս տանը ապրել Է
Գրիգոր Արծրունին: Այս տանը ապրել է Լալայեանցը:
Այս տանը ապրել է Ղազարոս Աղայեանը: Այս տանը ապրել
եմ՝ ես, Պահարէս:
