մար։ Իսկ մեր Կամոն, դրամատներ Էր կողոպտում ու սաղ
փողերը հասցնում Լենինին, որ յաղթանակի յեղափոխութիւնը,
որ Անդրկովկասը դառնայ Բոլշեւիկեան:
Ողջ են Կամոյի երեք քոյրերը ու չկարծես նրանք
ունեն նախանձելի պայմաններ:
Հետագային, ես գտայ Կամոյին քոյրերը: Անոնցմէ
երկուքը կապրէին յարմարութիւններէ զուրկ սենեակի մը
մէջ: Երբ անոնց ըսի թէ ինչո՜ւ պետութեան չեն դիմեր
իրենց պայմաններուն բարելաւումին համար, անոնք,
դժուար հասկնալի հայերէնով մը , պաաասխանեցին.
— Ընկե՛ր երիտասարդ ջան, որ պետութեան պահանջք
ներկայացնենք, Կամոն, մեր ազիզ եղբայրը, կարող
է գալ երազում, մեզ յանդիմանի, թէ ինչո՛ւ ենք նեղը
գցում մեր հարազատ պետութիւնը: Այնպէս էլ, մենք գոհ
ենք։ Հարազատ է մեզ ամէն ինչ: Կամոն էսպէս կուզենար,
մեր ազիզ եղբայրը...
Ափ ի բերան մնալը բան մը չէր ի լուր նման տրամաբանութեան
մը, որ գլեր-անցեր էր համեստութեան
ամէն սահման...
Մենք Սոլոլակը կտրած անցած էինք, իսկ Պահարէն
կը շարունակէր.
— Այս տանը ապրել է Խատիսովը: Նա Թիֆլիսի
քաղաքագլուխ էլ է եղել: Պետական դէմք էր: Սա Գայեանեանց
աղջկանց վարժարանն է: Սա, Աւետիք Իսահակեանի
սիրտով սիրած Շուշիկի տունն է:
Մենք, սփիւռքահայ տղաքս, կանգնած ենք այդ
տան պատշգամին տակ: Յուզուած ենք ժամադրութեան
եկած սիրահարներու նման, մինչ Պահարէն կը պատմէ.
— Տղերք ջան, մի բան պատմեմ, լսէք, Իսահակեանի
մասին է: Մի օր գնացել էի Երեւան, Վարպետին տեսութեան,
իր կնոջ ներկայութեան միտս ընկաւ հարց տալ
Իսահակեանին, Վարպե՛տ ջան, ինչպիսի՞ աղջիկ էր էդ
Շուշիկը, որին սիրահարուել էիր։
