Էջ:Գիրք Որդիական, Թորոս Թորանեան.djvu/238

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ները, բոլորն էլ հայեր, ախմարներ են. հիմի ես ա՛յդ ընկերոջ
եմ պատասխանում.— այդ հայ հերոսները տխմար
են, քանի որ անեկտոդները պատմողները սաղ պուլղարներ
են, ահա՛ գաղտնիքը:

Ամբողջ սրահը ծափողջոյնով թնդաց։

Եկաւ Փարսադանեանը յաղթական քալուածքով.
նստեցաւ, տեղը։

Մալխասեանը նեղուած էր.

— Ախր, ջահելութիւն արեցիր, մարդիկ մեզ ընդունել
են, հիւրասիրում են, մեծարում, եւ դու յանկարծ,
փոխան շնորհակալութեան, բոլորին ախմարի տեղ ես
գնում, բա եղա՞ւ...

— Ընկե՛ր Մալխասեան, այն որ մրոտում են մեր
ժողովրդին, այդ հէ՜չ, շարքային պիսների պէս էք խօսում:
Հերի՛ք։ Ես իմ արած՜ը արեցի։

— Հոյակապ էր, ընկե՛ր Փարսադանեան, հոյակա՛պ։
Ձ՛եր խօսքը տեղին էր։ Ամբողջ սրահը ջերմօրէն
ծափահարեց, միթէ այդ նշան չէ՞ համաձայնութեան։

Երբ Հայաստան եկայ, մենք բարեկամներ էինք
Փարսադանեանին ու Մալխասեանին հետ։ Այս
պատրաստած էր «Հայ Գեներալնեեր» անունով գիրք մը:
Հետաքրքրական էր այդ գիրքը այն առումով, որ պատասխան
մըն էր բոլոր անոնց, որոնց կը փորձեն ըսել թէ հայը
զինուորական տաղանդ չունի։

Երբեմն կերթայի ընկեր Մալխասեանին տունը,
իրեն հետ զրուցելու համար պատերազմի մասին, հայ հերոսներու
մասին։ Այդ ուղղութեամբ ճոխ էր իր պաշարը,
Երեւանի Ծածկած շուկային մօտ եղող իր բնակարանը
ինծի համար հաճելի այցելավայր մըն էր։

Փարսադանեանին հետ խօսելու առիթ շատ ունեցայ:
Ինք շատ հարցասէր մարդ էր։ Իւրաքանչիւր հարցումի
պատասխանը ստանալէ անմիջապէս ետք, կը սկսէր կրկնել.

— Ապա, մի հարց էլ, ընկե՛ր Թորանեան, մի հարց
էլ...

«Առողջապահութիւն» հանդէսի խմբագիրն էր:
Իբրեւ բժշկական ուսանող, ուրեմն, առիթ կար այդ հան-