«Լաւ ժողովուրդ է մեր ժողովուրդը, անուշս: Երիտասարդներդ
մի՛ հետեւիք ոմանց արտայայտած այն կարծիքին,
թէ մենք անմիաբան ժողովուրդ ենք։ Ոչ, սխալ է
այդ տեսակէտը: Դաժան պատմութիւնը որպէս օտար
պատմուճան ստիպել է մեզ հագնուել անմիաբանութիւն
կոչուած ու մեզի անյարիր այդ հագուստը: Բայց այսօր,
պետականութիւն ունենք: Ժամանակն հասունացել է, որ
կամաց—կամաց դէն գցենք բոլոր այն թերութիւնները,
որոնք մեր ժողովուրդի հոգեկան աշխարհին չեն
համապատասխանում:
«Երկիր կառուցուեց: Երկի՛ր: Մի քանի տասնամեակ
առաջ, Հայաստան այցելած մարդը դժուար թէ
հաւատար մեր այսօրուան, որ այդ ժամանակ գալիք
էր: Հիմի, մեր վաղուան հաւատալը արժանիք չէ,
քանի որ խորհրդային այս տասնամեակները եթէ
չեն եղել հարթ, ապա հարթել են գալիքի ճամբան:
«Մենք շատ վաղ հաւատացինք այս երկրին, հաւատացինք
երբ երկիրը հաց չունէր, կօշիկ չունէր, հագուստ
չունէր, չունէր, չունէր, չունէր... Չ—ով
սկսուող բառերի շարքը երկար էր: Մեր սերունդը
կրճատեր այդ բառերի թիւը: Բազմապատկեց
ունիները եւ այսօր անզէն աչքով տեսնում են բոլորը,
որ երէկուայ բոբիկ այս երկրի երիտասարդներից
շատեր ունեն իրենց նկարչի եւ քանդակագործի
սեպհական արուեստանոցները: Այս մէկ հատիկ
փաստն անգամ շատ բան կասի մեր երկրի այսօրուայ
մասին:
«Ժողովրդին հաւատալը՝ մեծ ուժ է: Եւ եթէ մեր
սերնդակիրները որեւէ գնահատանքի արժանի գործ
են տուել, ապա այն պարտական են այն հաւատքին,
որ անեցել են սեպհական ժողովրդի եւ այն ճանապարհին
համար, որ որդեգրուել է նոյն ժողովրդի
կողմից։
«Մեր ժողովուրդը իր տաղանդը դրսեւորելու համար,
պէտք ունէր պայմանների։ Եկան այդ պայմանները
եւ բացայայտեցին շատ արժէքներ:
