լա՛ւ է, ժամանակ Էլ ունես երեխաներով զբաղուելու. թէ
չէ, դաս սովորիր, յօդուած գրիր, վիճիր, իսկ արտասահմանում,
սատանան տանի, վազիր հացի ետեւից...
Ապա, ինքն ալ կը խաղար պահ մը Անիիս եւ Արայիկիս
հետ։
Ահա այդ հանդիպումներէն մէկուն ընթացքին, երբ
Երեւանի Լենինեան պողոտային վրայ Շահումեան դպրոցի
մայր դրան դիմաց անոյշ—անոյշ կը խօսակցէինք Քոչարին
հետ, մեր մօտէն անցաւ իր ձմեռներուն թիւը շատցընելու
սկսած կին մը։
Քոչար ջերմ բարեւով մը դանդաղեցուց քայլերը
անոր ու ապա խօսքը ինծի ուղղելով յարեց.
— Թորոս ջան, ծանօթացիր, Յովհաննէս Քաջազնունու
դուստրն Է, Մարգուշը, լաւ թարգմանիչ Է, աշխատում
Է Հայպետհրատում:
Ես ծանօթացայ «Դաշնակցութիւնը Անելիք Չունի»
գիրքին հեղինակին հեղինակին աղջկան:
Քոչարն ու Մարգուշը երկխօսութեան անցան: Ես
ունկնդիր էի։
Քոչարը թէ.– Մարգուշ քո հայրը հայրենասէր
մարդ էր. արի մի դիմում գրիր մեր պետութեանը,
որ նրան արդարացնեն հրապարակաւ, գէթ յետ մահու։
Մարգուշին պատասխանը՝ — Սիրելի Քոչար, թէ իմ
հայրը հայրենասէր մարդ էր, այդ մասին գիտէ ողջ հայ
ժողովուրդը, ուրեմն նաեւ. մեր կառավարութիւնը, երբ
գիտեն կարող են արդարացնել նաեւ առանց դիմումի։
Ճի՞շտ է։
— Ճի՛շդ է։ Բայց դիմում գրելն էլ աւելորդ չէ լինի։
— Ես ինձ թոյլ չեմ տայ հանդէս գալ նման դիմումով։
Իմ հայրը երբ վերադարձաւ հայրենիք, անմնացորդ
նուիրուելու համար մեր երկրի կառուցմանը եւ որպէս դասախօս
ընդունուեց Պոլիտեխնիկ Ինստիտուտից ներս, մարդիկ
իրեն հարց տալիս թէ ո՞նց համարձակուեց վերադառնալ
երկիր. չէ՞ որ ինք Հանրապետական Հայաստանի
առաջին վարչապետն էր եւ երկիրը դատաստան կարող էր
տեսնել էր հետ։
