Թող Էջմիածինը սուրբ մնայ ու շարունակի իր պատմական
առաքելութիւնը։Ու թող վերադարձուի մեր քաղաքին,
իր պատմական անունը Վաղարշապատ: Սարսուռ
է անցնում մարդու մարմնի միջով երբ տալիս է Վաղարշապատ
անունը։ Հենց որ տալիս ես այդ հոյակապ անունը,
քո աչքերի առաջ պատկերարնում ես Մեսրոպ Մաշտոցին,
Սահակ Պարթեւին, Վռամշապուհ թագաւորին, որոնք
պետական լայն միջորներով ու Մեսրոպի հանճարով իրագործեցին
մեր պատմութեան մեծագոյն յաղթանակը:
Գտնուեց մեր Այբուբենը...
Այդ Վաղարշապատն էր իր թագաւորով, կաթողիկոսով,
համայն ժողովրդով, որ ելաւ դիմաւորելու, ողջունելու
Մեսրոպի յաղթական վերադարձը... է՜հ, մի
խօսքով ես Վաղարշապատպի եմ:
Այս Վաղարշապատցին կրնար հեռախօսել քեզի եւ
ըսել.
— Տա՞նն ես, էս ա գալիս եմ: Մի հինգ րոպէում
կը լինեմ քո մօտ: Ոչ մի տեղ չշարժուես:
Կը սպասէիր ու չէր գար հինգ, րոպէին եւ ոչ ալ
հինգ ժամէն: Ի՞նչ կրնար ըլլալ պատճառը։
Այնքան բարի էր Ռաֆայէլը ու բարեսիրտ, որ քեզի
հեռախօսելէ ետք երբ անմիջապէս ճամբայ կելլէր ուղիղ
ձեր տունը գալու համար, ճամբան կրնար հանդիպիլ ոևւէ
բարեկամի, որ իրեն կրնար, օրինակ, ըսել.– Գիտե՞ս
Ռաֆիկ ջան, Խերանեանը լուրջ հիւանդ է:
Իր պատասխանը կըլլար.
— Եա՜, արա մեղք ա՜, շատ ա մեղք, Վանեցին էլ
հիւանդանա՜յ, գնամ տեսնեմ, գուցէ մի բանի կարօտ ա...
Կը մոռնար քեզի տուած խոստումը ու կերթար
օգնելու, Խերանեանին:
Ատենը անգամ մը կը հեռախօսէր.
— Թորոս ջան, այս Կիրակի օրուան համար ի՞նչ
ծրագիր ունես։
— Ծրագիր չունեմ, Ռաֆիկ ջան։
– Որ այդպէս է, արի գնանք Ս. Էջմիածին։ Ի հարկէ
կանցնենք մեր սիրելի Վաղարշապատով։ Լուսինէ Զաքար–
