օր մը Շրրազին հետ, զրոյցով կը քալէինք Լենինեան պողոտայով:
Մէկը բարեւեց մեզ ու անցաւ: Տարիքը յառաջացած
մէկն էր: Յանկարծ Շիրազը բորբոքեցաւ այնպէս
ինչպէս Արամեանը ու պողոտան ի վեր մարդուն ետեւէն
շպրտեց.
— Բո՛զ, հլա բարեւում ես: Կեղտոտ լեզուով գործածում
մեր ոսկեղնիկ բարեւ բառը, Հայոց բանաստեղծը
քո բարեւին կարօտ չի, բոզի մէկը:
Մարդը դարձաւ ետին.
— Բայց, ընկե՛ր Շիրազ...
— Քո ընկերները գայլերն են, բորենիները, ես քո
ընկե՞րը, թու, թու, թու եօթ յարկանի բոզ...
Մարդը արագօրէն թեքուեցաւ պողոտայէն աջ,
այն փողոցէն, որուն անկիւնը խանութ մը կայ, վրան
գրուած՝ «Պտուղներ, բանջարեղէն»:
Բազմութիւն մը շրջապատած էր բորբոքած Շիրազր:
Շիրազ կը բացատրէր թէ այդ տիպի դաւաճաններուն
բարեւը անէծք է: Ոչ ոք պէտք չէ ընդունի նմաններուն
բարեւը։ Ստոր մատնիչները իրաւունք չունին այդ սուրբ
բառը գործածելու:
Լենինեան պողոտայի թիւ 59 մեր շէնքէն հազիւ վար
իջած էի երբ դէմս ելաւ Ռաֆայէլ Արամեանը, զրուցակիցի
մը թեւը մտած:
— Բարե՜ւ, Ռաֆի՛կ ջան:
— Օ՜, բարեւ, ախպէրս:
Ու դառնալով ընկերոջը՝
— Ձեզ ծանօթացնեմ մի սրտագին ընկերոջ, մեր
Թորոսին, որ եկել է արտասահմանից եւ սովորում է մեր
մօտ: Սիրում էլ է, շշմելու բաներ է գրում:
Ես շիկնած էի:
— Թորոս ջան, արի դու էլ ծանօթացիր հանրածանօթ
այս ընկերոջ, պատուական հայ գրականագէտ
Նիկոլ Աղբալեանի ինժենէր որդուն:
