ալ զաւակներս են, մէկը՝ աշջիկ, միւսը մանչ, — ու
առանց սպասելու, որ Ահարոնը պատասխան մը տայ, ըսի
աղջկանս, — Անի՛, աղջիկս, այս քեռին զոր կը տեսնես
երկարած մահճակալին վրայ, հայ մեծ բանաստեղծ մըն է,
Ահարոնը, այս լաւ քեռիին համար բանաստեղծութիւն մը
արտասանէ տեսնեմ:
Եւ Անին արտասանեց Թումանեանին «Շունն ու Կատուն»:
Մանչուկիս ըրի նոյն առաջարկը: Արան ալ արտասանեց
Շիրազի «Մենք Խաղաղ էինք»ը։
Յանկարծ ուղղուեցաւ Ահարոն իր մահճակալին
մէջ, ոտքերը երկարեց գետնին ու դողդոջ բազուկները բանալով
դէպի մեզ, ըսաւ.
— Դո՛ւն, երիտասարդ է կակուղցուցիր կարծր ժայռը։
Ուրեմն, կըսես Հայաստանը կա՞յ։ Եւ այդտեղ կյիշե՞ն
զիս, կը ճանչնա՞ն զիս...
— Այո, ձեզ ճանչցողներ կան, ու պիտի աւելնայ
անոնց թիւը:
Ահա այստեղ է որ, ընկեր Զօրեան, Ահարոնը յիշեց
ձեր անունը, եւ ըսաւ թէ կը սիրէ ձեր գրականութիւնը:
Զօրեանն ու Թոփճեանը իրարու նայեցան բազմանշանակ։
Յայտնօրէն յուզուած էին։
Ես չարունակեցի.
— Ինչպէս կը տեսնէր, դառնացած մարդ մըն է
Ահարոնը։ Դժուարամատոյց, ինչպէս թեք ու ձիգ լեռնագագաթները։
Ուղղակի մենակեացի կեանք մը կը վարէ ան։
Ստեփան Զօրեան խօսքը Թոփճեանին ուղղելով
ըսաւ.
— Մի բան պէտք է մտածել Ահարոնի համար, եւ
ոչ միայն Ահարոնի։ Օտարութեան ափերում, ծերանոցի
անկիւններում մահանում են հայ գիրի մշակները դառնացած
կեանքից, իրենց սեպհական ժողովրդից ու հայրենիքից։
Չէ՞ք կարծում, ընկեր Թոփճեան, որ մենք դառնում
