Էջ:Գիրք Որդիական, Թորոս Թորանեան.djvu/46

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Մեր տունը հիւրեր կային: Բոլորս ողկոյզներու, նման
կախուած Էինք պատուհանէն եւ կը հետեւէինք պողոտայի
եռուզեռէն: Այս տեսարանին դիմաց մեր հայրենաբնակ
հէւրերը լացին մեր զարմացական հայեացքին
տակ:

- Մի զարմանար, Թորոս ջան, մեր լացը դժուար է
բացատրել: Դու, ներիր, դժուար կարող ես հասկանալ
իմաստը մեր լացի: Անդրանիկի դիմանկարը առաջնորդի
մի վիթխարի, չտեսնուած ցոյց, եւ մի լեյտենանտ պատիւ
առնի նրա առաջ... մեր արցունքները տասնամեակներից
են գալիս...

1965 թուականի Երեւանեան Ապրիլ 24-ի ցոյցերը
տեւեցին, տառացիօրէն, մինչեւ կէս գիշեր:

Չեմ կարծեր որ նման ցոյց մը տեսած ըլլար երկիր
մոլորակը: Բայց, արգեօք մոլորակը տեսա՞ծ էր մերինին
նման ցեղասպանութիւն:

Յաջորդ օրը. Ապրիլ 25–ին, ցոյցեր չկային: Բայց
Ժողովուրդը մայթերու վրայ խումբ–խումբ հաւանուած կը
մեկնաբանէր այդ աննախընթաց երեւոյթը:

Այդ օրը եղան կարգ մը ձերբակալութիւններ:

Զիս ալ տարին վեց հոգիով: Դէպի միլիցատուն տանող
ճամբուն վրայ կըսէի ես ինծի՝ «Լաւ է որ վեց հոգիով
կը տանին, հապա եթէ չորս հոգիով տանէին... մեռելը կը
տանէն չորս հոգիով: Ուրեմն ես ողջ եմ»: Պարզ հարցաքննութենէ
մը ետք, զիս ազատ արձակեցին:

Եղածին դէմ բողոքելու համար ես դիմեցի էդուարդ
Թոփճեանին:

Թոփճեանը, մեղմ ժպիտ մը դէմքին, որ հանդարտութեան
հրաւէր մըն էր արդէն, ըսաւ.

— Թորոս ջան, ես մեր խորհրդարանի նախագահն
եմ եւ Գրողների Միութեան Առաջին Քարտուղարը: Ինձ
հետ աւելի վատն է պատահել: Դու ցոյց ես տուել քո փասփորթը,
իմացել են որ օտար երկրացի ես, թողել են: Լա՛ւ
լսիր, ինչ եմ պատմելու:

Մի անգամ գնացել էինք կրկէս, ընտանիքիս խնդրանքով.
ի հարկէ երեխաներով: Հասնում ենք կրկէսի