Սփիւռքի մէջ քիչեր կը ճանչնան զինք։ Սիրելին էր
Հայաստանի գրողներուն: Շրջան մը, մեր հայրենի գրական
քննադատութիւնը մեծ յոյսեր կապած էր երկու,
անուններու-Հրանգ Թամրազեանի եւ Յակոբ Սալախեանի։
Արդէն այս երկուքը մտերիմ ընկերներ էին:
Անոնք պիտի չըլլային Սուրխաթեան մը, Ցոլակ
Խանդադեան մը, կամ Յակոբ Օշական մը։
