- Ըսէք թէ Երեւանէն հայ մը եկած էր զինք տեսնելու...:
Ընտանիքով Լոնտոն գացած էինք արձակուրդի:
Տղաս՝ Արայիկը, սիրեց քաղաքին երկյարկանի օթոպիւսները։
Կելլէինք երկրորդ յարկ, ու քաղաքը կը չափէինք
օրն ի բուն: Երբ կանգառին կիջնէինք օթոպիւսէն,
տղաս՝ Արայիկը, կը բացագանչէր.
— Հայրիկ, այսքա՞ն է Լոնտոնը։
— Այո, — կըսէի։
— էհ, պուճուր է, կըլլար իր պատասխանը։
— Երեւանէ՞ն պուճուր, - կըսէի ես։
— Այո, հայրիկ,- կը պատասխանէր Արայիկ,—
Երեւանում, մեր հայաթում, ընկերներով նայում ենք
մեր շէնքերին, ոչ մի տանիք տեսնում: Այստեղ, Լոնտոնում,
սաղ տանէրները երեւում են։ Մէկ Էլ նստում ենք
աւտոպուս, պո՜ւկ, պրծաւ, հասնում ենք ծայրը: Լոնտոնը
պուճուր ա, հայրիկ, շատ ա պուճուր: Մեր Երեւանը
մեծ ա, շատ մեծ, աշխարհի ամենամեծ քաղաքը...
Երեւան մեր վերադարձին, այս բոլորը պատմեցի
Գրիգորին։ Ամիս մը ետք, այդ դէպքէն ներշնչուած՝
Գրիգորը հրապարակեր պատմուածը մը՝ «Երեւանը Աշխարհի
Ամենամեծ Քաղաքն է» խորագիրով։ Պատմուածքին
հերոսը՝ մանչս, Արայիկն էր։
Հալէպ վերադարձէս ետք, Գրիգորէն նամակ ստացայ։
Եղբայրական նամակ մըն էր, որուն առիթը Շահան
Շահնուրի մասին իմ լոյս ընծայած ուսումնասիրութիւնս
կը։ Իր գոհունակութիւնը յայտնող գիր մը։
Անմիջապէս լուր ղրկեցի իրեն, որ ինծի նամակ
չգրէ, այլ իր ժամանակը յատկացնէ գրելու, ստեղծագործելու
նոր վէպ մը ու պատմուածքներ. գրեր էի իրեն նաեւ.
