թշնամին... Բայց էնպէս վրայ տուեցիր, որ քիչ մնաց
մոռանանք հիւրին, Թորոսը մերն է, իսկ...
— Նա էլ է մերը, ներկայացնեմ...
— Կարիք չկայ,— ըսաւ Պարոյրը ու փորձեց ոտքի
կանգնիլ... փորձեց ըսի, որովհետեւ ուղղակի կօրօրուէր:
անկարող էր ոտքի ելլելու, այնքան որ խմած էր: Ձեռքի
լայն շարժումով մը Պարոյրը ըսաւ.
— Կարիք չկայ հարազատը հարազատին ներկայացնել:
Իսկ եթէ ինքը, մեր տան տէրերից մէկը, ծովերի էն
կողմից եկող այս գրողը, որ ապրել է Քիւրտիստանի լեռների
մէջ, կարծում է որ մենք իրան չենք ճանաչում,
սխալւում է:
Երկու խօսքով ամէն ինչ ըսած էր Պարոյր, ճանչնալով
ամերիկահայ գրագէտը, որուն մինչ այդ լուսանկարն
էր տեսած միայն։
Արամ Հայկազը նետուեցաւ դէպի Պարոյրը, թեւերը
լայնօրէն բանալով գրկեց զայն, համբուրեց ճակատէն ու
գրեթէ լալագին յարեց.
— Պարո՜յր, եղբայր իմ, իմ կրտսեր եղբայր, այս
որքա՜ն խմած ես եթէ ցաւ մը ունիս կիսեմ զայն, ամբողջը
առնեմ, կամ այստեղ սորված բառովս — Ես քո ցա՜ւը
տանեմ...
Պարո՜յրը...
Միասին ենք։ Սփիւռքահայ Կոմիտէին շէնքին դրան
առջեւ։ Կու գայ Մարոյ Մարգարեանը: Բանաստեղծուհին
Պարոյրին դէմքը զոյգ ափերուն մէջ առած կըսէ.
— էս մռութդ, Պարոյր ջան, ո՞նց են սիրում աղջիկները:
— Քիր ջան, որ սիրում են ինչ անեմ, խոմ ես յանցաւոր
չեմ դրա համար...
Ուրիշ օր մը, համալսարանէ մէջ հանդիպում կայ
Պարոյրին հետ։ Երիտասարդ մը զեկուցում կը կարդայ
բանաստեղծի գործերուն մասին: Սրահը անդադար կալիքուի։
Վերջին խօսքը Պարոյրին է: Ամէն մարդ շունչը
