ՁԱԽՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ
Այդ միջոցին ճամփով մի գյուղացի էր անցնում, նույն գյուղի բնակիչ, որտեղից որ մեր ասպետն էր, և նրա դրացին։ Նա վերադառնում էր ջրաղացից, որտեղ ցորեն էր տարել։
Հանելով դոն Կիխոտի երեսակալը, որ ջարդվել էր փայտի հարվածներից, գյուղացին սրբեց նրա փոշոտ դեմքը։
— Պարոն Կեխադա (որովհետև նա այդպես էր կոչվում, քանի խելքը տեղն էր և խաղաղ հիդալգոյից թափառական ասպետ չէր դարձել), այդ ո՞վ է ձերդ ողորմածության բուրդն այդպես գզել։
Բարի մարդը խնամքով հանեց նրա կրծկալն ու մեջկալը, որպեսզի տեսնի՝ վիրավորված հո չի՞։ Սակայն ոչ վերք, ոչ արյուն չերևաց։ Ապա բարձրացրեց նրան գետնից և մեծ դժվարությամբ նստեցրեց իր էշի վրա։ Վերջապես հավաքեց զենքերը, անգամ նիզակի կտորները, կապեց այդ ամենը Ռոսինանտի թամբին, բռնեց ձիու սանձն ու էշի նոխտան և ճանապարհ ընկավ դեպի գյուղ, խորհելով խելագար խոսքերի մասին, որ արտասանում էր դոն Կիխոտը։
Գյուղացին հանգեց այն եզրակացության, որ իր հարևանը ցնդել է և շտապեց շուտ տուն հասնել, որովհետև դոն Կիխոտի երկար ու բարակ ճառերը ձանձրացնում էին։
Իրիկնադեմին նրանք հասան գյուղ։ Սակայն գյուղացին սպասեց, որ բոլորովին մթնի, որովհետև չէր կամենում, որ մեկնումեկը տեսնի մեր հիդալգոյին ծեծված և հազիվհազ նստած էշի վրա։ Երբ որ, նրա կարծիքով, հարմար ժամանակ հասավ, մտավ գյուղը և դիմեց դոն Կիխոտի տունը։ Այստեղ բոլորը շփոթմունքի մեջ էին։ Եկել էին նրա երկու մտերիմ բարեկամները՝ տեղական
