Էջ:Երկեր - Սրբուհի Տյուսաբ.djvu/137

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

երկրորգեցիր ինձ ըրած սիրանվեր խոստումներդ։ Բերանդ չը֊ ղարհուրեցա" վ արդյոք ուխտադրուժ ըԱալե։ Խաբեցիր երկին֊ քրէ խաբեց՛իր երկիր ր, խաբեցիր սիրտդ և սիրտս, ու գթություն կր կոչես։ Դու ներկայացոլցիր ահաբեկ աչացս ոսոխ մի, մինչ ես մեկուսի թողված, մատնված, հավատարիմ մնացի քեզ ւրս րձյալ, զի մեր մեցի բախտակից րլլալ այն անձին որ հյուր֊ ընկալած Էր զիս տառապանացս մեջէ խնամ ած Էր հիվանդու֊ թյանս միջոցին, ե որ կր նվիրեր ինձ սիրտ, տիտղոսներ և հա֊ րրստություն։ Ամենայն ինչ մերժեցի զի անկարող Էի ետ առ֊ նալ ինչ որ քեզ նվիրած Էի արդեն. քու իրավունքդ Էր այն, և Հա կաոակ կամացզ՝ քեզ համար պաՀեցի։ Բաղդատե՛ ընթաց֊ ՀՐԳ իմինիս հետ, ե րսե՝ թե ղան ալ ինձ չափ թշվառ եղա ր արդյոք, թե սիրեցի*ր զիս ինչւգես ես սիրեցի զքեզ, և թե իրա֊ վանք անի* ս գթությանս գիմ ելա։ Բեյւտնս ոչ երբեք անիծեց զ ք հ զ , այլ մի շտ որՀնե ց / Հ՛ ե էլ էգ էո V ե ու րե մն երշա ն կ ո ւ թյո ւն ր, թո՛դ ինձ ւսրտ ասաքր ։

՛հա պարտք մ՚ ունիս կատարելու երկրիս վրա՝ այն Է՝ երջանիկ ընել այն անձն որ բախտակից եղավ քեզ։ Անմեղ Է նա, ի բավ ո էն ք ունի գորովդ պաՀանջելու, սիրե՚ զինքր։ Չեմ Հաճիր երբեք որ հիշատակս *անոր անդորրր վրդովե. փոխանակ մեկ թշվաոի՝ երկու մի՛ Հանդիսացներ, ն մի՛ վարժեցներ անոր բերանն անունս անիծելու, ինչպես վարժեցուցած Էիր քու֊ կինդ։

Երբ օր մի այս վշտաՀար սիրտս մաՀվան ծոցն դույզն ինչ հանգիստ գան ա վերջապես, կր փափագիմ որ նա ևս յուր արտասուքը խառնե քուկինիդ. եթե Հափշտակեց ինձմե այն Էակը՝ զոր այնչափ սիրեցի, միթե ի՞նքն Էր հանցավոր, և իրավունք ա ն ի մ արդյոք իրեն դեմ սրտմտելու այնպիսի իրողութ յան մի Համար, որո մեջ ինքր բնավ հանցանք չունի։ Մնաս բար֊ յավ, Տի՛ գրան, միայն զքեզ սիրեցի, և երբեք ուրիշ մի չի պիտի սիրեմ։ Պատկերդ Հետս միատեղ պիտի իջնա ի գերեզման/ Համարե՛ թե իջած եմ արդենք և առանց խղճմտոլթյան Հիշե մեր անցյալ գեղեցիկ օրերն որ կարի շուտ սաՀեցան։ Բայց ոչ, չեւք .ուզեր մեռնիլ առանց ներումն շնորՀելու քեզ։ Բ՝վի ինձ թե անհանգիստ պիտ րԱա քունս մաՀվան անկողնույն մեջ, ի սրր֊ տէ։ ուրեմն կը ներեմ քեզ։ Վերստին մնաս բարյավ, Տի՛ գրան։

է15