Էջ:Երկեր - Սրբուհի Տյուսաբ.djvu/156

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Տիգրան առ Մայտսւ

Միևնույն օրն առավ ինձմե կինս և զավակս. մայրր մեոավՀ զավկին կյանք տա լեն վերջ։ Դստրիկս Մայտա պիտի անվանեի. բայց երկու ժամի չափ միայն հայր եղա։ Մանկան մահ֊ վան հաջորդեց մորը մահը։

Երբ տարաբախտ կինն հետին վայրկյաններուն հասավ* ձեռքս յուր ձեռաց մեջ բռնելով ներումն կը խնդրեր՝ ակամա իմ դժբախտության պատճառ ըլլալուն։ Եկեղեցվույն դեպքեն հ վեր ղազան մի ըլլալս զգացի, որովհետև անկարող եղա ծածկել այն կրակը որ կը լափեր զիս։

Կ՝ըմբռնեի ամբողջ դառնությունն որով համակված պիտի Րլլար այդ անձնվեր հոգին, որով անկեղծ զղջումն մի կ՛՛զգայի. գորովագութ խնամրք կր ջանայի մոռցնել աղետալի անց յալն։ Ո՜ հ, Մա՛յտա, այլոց դժբախտությա՞ն համար ծնած եմ արդ֊ լոք։ Այդ խեղճ արարած ր խնգրեց որ նույն դագաղն ե նույն գերեզմանն ունենա յուր զավկին Հետ միատեղ։ «Եթե երկու ժամ մայր եզա երկրիս վրա է րսավ, գոնե միշտ մայր մնամ հավիտենականության մեջ))։ Վերջին սիրալիր ողջույնր տալով ինձ թևերուս մեջ ավան դե ց հետին շունչը։

Խղճես չարաչար տանջվելով անշարժ կը կենայի այդ թշվառ արարածին անկենդան մարմնույն քով, և ցավելով կը նկատեի այնչափ գեդեցկությանց և երիտասարդության ավերակները։ Դուցե անտարբերությունս եղավ անոր մահվան պատճառ, գուցե յուր մորբ սրտին մեջ անբուժելի վերք մի բացի։ Գժբ ախտ մայրն գիտե՞ր արդյոք թե ադջիկր հարս բրած ժամանակ մահվան գիրկը կր հանձներ ղայն։ Ո՜ հ, Մա՚յտաէ Մա՛յտա, ո՜րքան արտասուք թափել տված եմ կենացս մեջ։

Ուոենվո հո վան վույն ներքև, կր ննջե մայրն յուր մանկի֊ կին հետ, ու տխրազդեցիկ տերևող մրմունջն անոնց հավիտե-նական քունը կ՚օրորե։

Այսպիսի հարված մի, այսչափ խիղճ կր բավեր կյանքս թու^ նավորելու եթե պաշտելի հիշատակդ ղիս չսփոփեր։ Ազատ եմ ուրեմնէ և երկու գերեզմաններու վրա կոխելով աո քեզ կր հաս֊ նիմւ Իմս ես ուրեմն, ոչ ևս անողոք բերանդ կարտաքսե զիս. ոչ, երազ չէ, իմս ես, Մ ա՛ յտա։ Կր վերադարձնեմ քեզ սիրտ մի

134