-Ի՞նչ եղար, Երվա՛նդ, ի՞նչ ունիս։
-Հայրդ գուցե բողոքե այդ նվերիդ դեմ սրբապղծություն համարելով զայդ։
-Կը տեսնեմ թե երևակայությունդ սնոտի կասկածներով կուզես տանջել միշտ։
Լուռ էր Երվանդ, ու այլայլության վերջին հետքերը աստիճանաբար ջնջելեն վերջը ոտք ելավ, փոքրիկ սենյակի մեջ մտավ, ու ապա վերադաձավ ձեռքը բռնելով գեղեցիկ փունջ մի ճերմակ ծաղիկներե ու կանաչ տերևներե կազմված, և զայն Վիրճինիոյին հանձնելով ըսավ.
Ա՛ռ զայս,և զետեղե Ճուլիայի գերեզմանին վրա, «մնաս բարյավ» ըսելով անոր իմ կողմանես։ Անկարող եմ յուր տապանին այցելելու, զի թվի ինձ թե հայրդ պիտի արտաքսե զիս այդ սրբավայրեն։
Համբուրեց ծաղկյա փունջն և «մնաս բարյավ, Սիրելի Ճուլիա», գոչելով, ամենայն պատկառանոք Վիրճինիոյի հանձնեց զայն։
Ի տեսություն, ըսե, Երվա՛նդ, և ոչ թե մնաս բարյավ»,– մրմնջեց Վիրճինիո՝ ձայնիվ մի զոր արտասուք կը խեղդեին։
Երկու երիտասարդք երկրորդելով իրենց մշտատև անխախտ բարեկամության խոստումը իրարու գիրկ նետվեցան, և ապա այդ համեստ հարկեն մեկնելով գնացին շոգեկառքին կայարանը։ Հոն անգամ մի ևս գիրկընդխառն արտասվեցին, զիրար համբուրեցին, և հեծկլտալով հրաժեշտի ողջույնը տվին իրարու։
Երվանդ շուրջը նայեցավ, խոր հառաչ մի բխավ սրտին ներքին ծալքերեն, ու հուսակտուր եղանակավ գոչեց․
— Մնաս բարյա՛վ և դու Հռո՛վմ, երկիր քաջաց և հանճարից զոր միշտ պաշտեցի։ Երբ ոտքովս առաջին անգամ սուրբ հողույդ վրա կոխեցի հետս կը բերեի հույս և տաղանդ։ Արդ կը մեկնիմ որբ տաղանդով և որբ սրտով։ Անմա՛հ դուք նկարիչք Հռովմա, ձեր հրաշալիքն անկարող եղան պահպանել տաղանդս սիրո անողորմ հարվածներեն։ Կենդանի եկա, ավերակ կը վերադառնամ։ Բարյա՛վ մնայք։
Վերջին անգամ երկու մտերիմները իրարու ձեռք սեղմեցին
