— Խնդրեմ բացատրություն տվեք։
— Մինչ Արաքսիա ձեզ ի նպաստ կը գործեր՝ այն անձն իսկ որ ձեզ ուզեց թշնամանք հասցնել, հաջողեցավ հավատացնելու ինձ ևս թե Արաքսիա դրուժան մ՚էր, և թե կը մատներ մեր սերը զպ. Սիսակ սիրելով։ Եվ ես հայնժամ հուսահատությանս սատկութենեն թողուցի Պոլիս և հեռացա։
— Ո՜վ իմ պաշտելի Արաքսիա,— գոչեց Վարդանույշ,— և սակայն երբեք գանգատ մի չըրիր, ոչինչ իմացուցիը ինձ, և առանձին հանդուրժեցիր ցավոցդ սաստկության։
— Ի՞նչ հարկ կար, Վարդանույշ, զքեզ ևս տանջելու,— ըսավ Արաքսիա։
— Բայց ես էի հեղինակը տառապանացդ, որով և բնական էր որ մաս մ՚ունենայի իմ հառաջ բերած դժբախտութենես։
— Կը տեսնե՞ս, Վարդանույշ, որ ամեն ինչ հաջողությամբ վերջացավ։
— Ինչպե՞ս արդյոք պիտի կարենամ փոխարինել բոլոր բարիքդ ինձ նկատմամբ։
— Պարզապես զիս սիրելովդ։
— Արաքսիա՛ս, նոր բան ստացած չպիտի լինիս։ Բայց ցավոք կը նկատեմ որ զիս միշտ անարժան կը համարիս գաղտնիքեդ բաժին մ՚ունենալու։
— Ի՞նչ բանի կակնարկես, բարեկամուհիս։
— Պ. Ներսեսի խոսելու եղանակեն իմացա որ ձեր սիրահարությունը նոր բան չէ։
— Իրոք տարվան մի խնդիր է։
— Եվ սակայն զամեն ինչ ծածկեցիր ինձմե։
— Հանցանքս իմս չէ, ես խիղճ ըրի այդպես գործելու, հավատա՛ ինձ։
— Ուրե՜մն։
— Օրիո՛րդ,— հարեց Ներսես,— ե՛ս խնդրած էի զայդ Արաքսիայեն, և եթե հանցավոր մի կա, ես եմ։
— Կըմբռնեմ. զիս չճանաչելով, ձեր վստահության արժանի չդատեցիք զիս։
— Ես ալ իմ պատճառներս ունեի, օրիորդ, այդ լռությունը խնդրելու համար։
