Ես լուր չունիմ։ Զեմտեսած: Ար յետաձգուի Փանոսեանին երեւանեան ԳՒՐՔԹ տպա գրութիւնը: Թարի ձեռք մը գործ տեսած կքրըայ, Փանոսեանին գրութիւններր հասցուցած կքըԱայ պէտք եղած մարդոց:
^ՒՐՔԸ Լոյս չտեսաւ։ Ես աշխատանքիս պատուագինը ստացած էի։ Սիրտս հանգիստ չէր գիրքի մը ու գրողի մը ճակատ ագրին համար։
Ինչո^ւ լոյս չտեսնէր Փանոսեանին գիրքը, երբ իրմէ գրականօրէն շատ նուագ արժէք ունեցող մարդոց գիրքերր կր տպուէին: եր տեսնէի այդ գիրքերր ու կըսէի,– մեղք չէ** մելանին, թուղթին, հայ բանուորի աշխատանքին։
Ու ահա լոյս չտեսաւ Փանոսեանին գիրքը* Փանոսեանր ամբող2 կեանքին րնթացքին եղած է հայրենասէր մարգ, դէմքը միշտ Արարատին ու Երեւանին: Մի՜շտ։ Ւնչո^ւ իր գիրքը լոյս չտեսնէր...
Եկայ Հալէպ: Մտածումս Սմբատ Փանոսեանր տեսնելն էր: Գացի իր մօտ Լաթաքիա:
Համեստ մարգ մըն էր, գրականութեան կողմէ ձերբակալուած մը, որ դատուած ու յաւիտենական բանտարկութեան ենթարկուած էր:
Ջեռագիր վէպ ու վիպակներ ցոյց տուաւ: Չէր կրնար յուսահատիլ։ կը գրԷր։
Ուրկէ՞ հասար Պէյրութի մամուլի օրգաններուն, որոնց մէջ հրատարակուիլդ պատճառ դարձաւ...
Շատ կը ցաւիմ, կքըսէ Փանոսեան։ Ես միշտ հայրենիքիս հետ եղած եմ։ Պէյրութ էի: Անգործ էի երկար ժամանակով։ Ահա այդ թերթերուն խմբագիրները ինծի վճարել ուղեղին: Ես դրամի խիստ կարիքը ունէի եւ ինչ որ գրեցի կը պատկանէր գեղեցիկ դպրութեան, այլ ոչ քաղաքա կանութեան: Միթէ** այղ պատճառով պիտի կեցնէին գիրքս: Ան ալ ո^ւր, պաշտած հայրենիքիս մէջ:
Չկրցայ սփոփել վիրաւոր գրողը։
Հիմա կը շարունակէ գրել Փանոսեան, առանց երբեք գիտնալու, թէ ե^րր եւ ո^լր պիտի հրատարակուին իր գիրքերր... ե*րր եւ ո՜°ւր...
Սփիւռքահայ իրաւ գրողի մը ճակատագիրը...
Հալէպ
