Գտցած էի Կիպրոս։ Տարին 1969Ն էր։ Վաղեմի դասընկերուհիս՝ Ահին, իր ամուսինին ու զաւակներուն Հեւո պիտի ելլէր Ալեֆքայա գտնուող Ս. Մակարայ վանքը։ Միացայ իրենց։
Պատանեկութեանս, Մելգոնեան կրթարանի ուսումնաոութեանս շրջանին իրապէս սուրբ վայրեր այցելած եմ։
Ալեֆքայա, Մակարայ վանք։ Այստեղ Շահնուր կարդացի։ Այստեղ Փայլակ Միքայէլեան ու Վազգէն Շուշանեան կարդացի։ Այս անտառներուն մէջ Զարենցի «Ամբոխները Խելագարուած»ը կ՚արտասանէի ու գիշերները ծառերու արանքէն լուսինը դիտելով, յուշիկ, կարտասանէի.
- Լուսնի լոյսը ծաոերէն ծաղիկի պէս էր կախուեր...
իջանք Մակարայ վանք։
Մենք Հազիւ տեղաւորուած, երբ ելայ մայր դրան առջեւ ու շրջակս*յ բարձունքները դիտեցի, հոն տեսնել կարծելով ծուէնները պատանեկութեանս, երբ ինքնաշարժ մը ուժգին արգելակուելով կանգ առաւ ոտքերուս առջեւ։
Երազէ մը ընդոստ արթնցողի նման ցատկեցի եւ բացի դուռը ինքնաշարժին գոչելով.- Ըարի եկաք մեր վանքը, հայկական վանքը, հՐ ամեցէք, հրամեցէք, ո^ր սենեակը կ՚ուզէք եւ քանի° օր պիտի մնաք մեր մօտ։
Տարիքր առնելու սկսած կին մը, քիչ մը նիհարաւուն, իջաւ ցած, անոր ետեւէն համեմատաբար երիտասարդ տղամարդ մը, որ դէպի ինծի ուղղուելով ըսաւ,– Այստե^ղ կաշխատիք։
Այո*, եղաւ պատասխանս։
ես բժիշկ եմ, ըսաւ մարզը, կր կոչուիմ կարօ կարապետեան, տիկինր, քոյբս է* ՝@ոյբս կու գայ Պաղտատէն, ես։ Ամերիկայէն։ Ըոյր եղբայր տեսնըուեցանք կիպրոսի մէջ եւ երկօրեայ այցելութիւն մը տալ ուզեցինք Մակարայ վանք։
Տեղաւորեցինք զիրենք։
եբբ բիձ Հանգստացանք, զիս իրաւ պաշտօնեայ կարծելով կանչեցին կարդ մը պատուէրներ տալու համար։
Ըսի թէ ես ալ բժիշկ եմ ու կը կոչուիմ Թորոս Թորանեան։ Զի կրնար ԸԱաե Ըսին միաշուրթքոյր ու եղբայր։ Մեր գիտցած Թորոս Թորանեանր «Նայիրի»ի աշխատակից է, մինչդեռ դուք այստեղ...
- Այո, ձեզի պէս այցելու մը։ ճիշդ այդ ձեր յիշած թերթին աշխատակիցն եմ։
