Ես խօսեցայ Սեղայի սէրերէն... Սեղան ուղղուեցաւ, նախ նստեցաւ մահճակալին վրայ, ապա վար իջաւ, խօսեցայ իր տաք ու պաղ սէրերէն, նոյնիսկ հարսին րսաւ, որ բերէ ինծի տայ իր ստացած սիրային նամակները... Ըայց յետոյ չես գիտեր ինչոՂ, պիտի պատոեմբոլորր։ Ըսաւ, մեկ նումէս ետք ոչ ոքի պէտք են այդ նամակները։
Խնդրեցի, որ շպատոէ; Պէտք են, ըսի, այդ նամակները. այդ նամակները պէտք են աւելի լաւ հասկնալու համար ձեզ, ուրիշները, մարդը վերջապէս:
Սեղան գնաց։ Մնացին իր նամակները, իր պատմուածքները, իր հեքիաթները, իր հեքիաթային կեանքը...
Հալէպ
քնանաստեղծ, արձակագիր, առակագիր, խմբագիր, յօդուածագիր ա րմիշկ։ Մէկ խօսրուք մեր մշակոյթին նուիրա ած մարգ մր, որ եթէ ի վերուստ չէ ունեցած շռայլ ժառանգ, բայց կեանքին մէջ զինուած է աշխատասիրութեամր, սկզրունքայնու1ժեամբ եւ ունեցած է նուիրումի ոգի։
կապրի Արեւմտեան Պէյրութ, ու հոն մնաց քաղաքացիական կռիւներու բոլոր տարիներուն. կռիւներ, որոնք պատճառ դարձան շատերու փախուստին եւ այնպիսիներու փախուստին, որոնք բեմերէ ճառեր կը խօսէին յանուն հերոսութ՜եան, ճակատամարտը չփոթելով ճառախօսութեան հետ։
Սոռցած եմ թուականը։ Ենք պէտք է լաւ գիտնայ, քանի որ մենք իրարու ծանօթացանք եղար դին կեանքին ամէնէն նշան ա կալի օրը, երբ բանաստեղծը նոյն օրը կը դառնար ամուսին, հիմը դնելով հայկական րնտանիքի մր։
կարճ, իր փեսայական խրախճանքի օրը։
Այդ օրերուն, ես լուսանկարիչ էի։ Հրաւիրուած էի նկարելու իյրախճանքը։ Անդադար, զանազան դիրքերէ կր նկարէի հարսն ու փեսան։ Եկաւ պահ մը, երբ պէտք էր ակ մեկնէի, բայց մեկնումովս անգամ ներկայ մնալու գաղափարը ունենալով յայտարարեցի - քանի որ ամուսնացողը բանաստեղծ մըն է, կքուզեմ քերթուած մր արտասանել ի պատիւ զոյգին,
Ըոլորր լռեցին։ Արտասանեցի.
|
