թացքին ոչ մէկ անգւսմ նեղացուցած է իր ընկերը, կամ նեղացած անկէ։ Հեքիա՞թ է։ Ո*չ, իրականութիւն։
եր յայտնեմ գալուս պատճաոր, գրեթ՜է պոռալով, այո պոռալով, իր գործերր կյուղեմ։ Կ*եըէ ոտքի, առանց ծպտուն հաներու, կարկտահար խոտի նման կր ծռէ իր նիհար մէ2քր ու կ*եԱէ դուրս։ Մենք ալ դուրս կքեըենք Անդրտնիկին հետ Ալեքին ետեւէն: Նայինք ինչ պիտի ընէ։
Ութսունչորսամեայ Ալերը կուղղուի դէպի իր ինքնաշարժը, զոր կը վարէ մեծ արագութեամբ։ քառորդ մը վեր2 վերադարձած է սեւ պայուսակ մը ի ձեռին։ Կը յափշտակեմ պայուսակը ու կիսեմ։ Ակ չեմ տար, գրաւած եմ։ Պիտի հրատարակեմ։
Անոյշս, Թորոս, բացատրութիւն մը տամ, կիսէ Գլըճեան։ Ոչ, կիսեմ, չեմ ուզեր որեւէ բացատրութիւն։ քառասուն տարի դուն անպատասխան թողոլցիր ղիս> հիմա կարգր իմս է, ալ քեզ չեմլսեր, աւարս առի։
Անդրանիկը նոյն խնդուքը ունի։
Ոերի Գլըճեանին գիրքը։ Արդէն լոյս տեսաւ գիրքը «երդեր Հողի եւ Հատուցման», առաջին գիրքէն ուղիդ քառասունեօթ տարի ետք...
Կարդացէք այդ գիրքը ու հոն պիտի գտնէք բաբի սիրտ մը, արուես տագէտ մարդու մր սիրտը, որ իր կեանքով այս աշխարհր գեդեցկացուց. նաեւ մեր փոքր ածուն գեդեցկացուց, անշուշտ ոչ այն չափով որ կրնար։
Կարդացէք, տեսնելու համար թէ որքան գեղեցիկ է Ալեքին հայե րէնը, մեի հայերէնը։
Ալեքր ութսունհինգ տարեկան է։ Հարիւրամեակ մը մաղթել շատ քիչ է իրեն համար։
Գիրքին վրայ աշխատող եւ վերստին ու վերստին սրբագրող բծախնդիր Արմէն Ղարեանը կ իսէր ինծի, - Թորոս, ինչ կ իըայ ինչ չ իԱար, մարդր ութեանհինգ տարեկան է, շուտ տպենք Ալեքին գիրթբ:
Մի վախնար, ըսի, Արմէ*ն, մի վախնար, մեր բանաստեղծը տոկուն է, երկրին ուժը իր հետ է, Հայաստանին ուժը իր հետ է։ Կր մնայ, կր տեսնէ իր գիրքը ու նոր երդեր ալ կը գրէ...
Այս գիրքը, Ախք Գ/ըճեանին վեր2ին գործը չէ, վստահ եմ։
