|
Կապուեցանք Պարոյրին։ Ան կրկնեփ Պարոյրին, այդ օրր, անկէ ետք ալ մեր կեանքի բոլոր օրերուն մէջ:
Հիմա, Պարոյրով ամէն հայ կրնայ հպարտանալ: Մեզի, Պարոյրով հպարտանալու երջանկութիւնը Արմէն Դարեանր տուաւ շուրջքառասուն տարիներ առաջ...
Յետո**յ։ Յետոյ միջոց մր ապրեցայ Պէյրութի մէջ: Հոն, կարծես դարաւոր բարեկամ մը գտայ Արմէնը։ Արմէնր զգացնել չտուաւ, որ ես օտար մըն եմ այդ քաղաքին մէջ։
Գրեթէ ամէն օր միասին կ իըափնք։
Հանգանակութիւններ ու մէջ միասին յանուն գր ական –հ ա սար ակական մամուլի մը ստեղծումին, «Գրական ՇրՀ^անակ»ի ստեղծման ճիգերուն մէջ միասին, յանուն խաղաղութեան փողոց իջներ ցոյցերու մասնակցիր ոստիկանական փամփուշտներու ընկեր զոհեր տար շարունակել գործը, Պէյրութի պատերր գիթքի վերածել ու լօզունգներ արձանագրել արեան գոյնով ու արեան ճիգով միշտ ենթակայ առաջնորդուելու այն անախորժ խորշերը, ուր մեզի պէս մարդոց հետ սովորութիւն կար շղթայով ու գաւազանով խօսելու...
էոյսին եկան «Շարժում» պարբերականը, « Գիրք Գրականութեան եւ Արուեստի»ն պարբերականները։ Խմբագրութեան գործերը կը կատարէին Արմէն Գարեանր, Գառնիկ Ադդարեանր, ամէնէն աւեփ Պետրոս Մինասեանը։
Ինչ նուիրումով լոյսին եկան տասնեակ ու տասնեակ թիները այդ պարբերականներուն։ Որքան գրասէր տղաք ուղի գտան ու երեւցան հոն, կապուելով մեր մշակոյթին, մեր ժողովուրդին, աշխարհին։
Ինչ խանդավառութեամբ կը գրէինք, առաջին թիլերը կը դնէինք ու տասնեակ թիլեր տունէ-տուն Հաջելով կը վաճառէինք։ Կարծէք մրցոյթ էր, ո^վ աւեփ կրնար սպաոել, տար ածել հայ գիրր...
Հեոո^ւ մնացին այդ օրերը։ Այդ օրերը մեր կեանքին մաս կը կազմեն։ Մեղի հետ են։
Արմէն Գարեանր։ Ոոլորին հասնող, բոլոր նորերը քաջալերող, երբ տակաւին ինք շատ հեոու էր հին րըալէ ու մանաւանդ հիննալէ։
Հալէպի Մխիթարեան դպրոցէն մինչեւ Վենետիկի Մարատ Ռափայէլեան ուսումնարանը ու մինչեւ Պէյրութ, ու մինչեւ այսօր Գարեանին կեանքը կը բնորոշուի նուիրումով։ Ոախտաւոր ամուսնութեամբ մը, Գարեան ունեցաւ Արսինէն, մեր մշակոյթով շնչող աղջիկ մը, որ եթէ
