Բոլոր գաղութները խանդւսվառութիւն մը կքապրէին, ներգաղթէ նախօրեակն էր։ Ահա այդ օրերուն ալ Նիկոսիոյ Ս, Աստուածածին եկեղեցիին մէջ Ապրիլ 24ի աոիթով լսեցինք պատմութիւն դարձած մարդու մր՝ Մուչեղ Աերոբեանին ելոյթր։ Զարմացանք, որ Աերոբեանը տեսանք ու լսեցինք։ էրբեմնի Մուշեղ Արք. Աեբոբեանր, ոբ թուբքը զարմացուցած էր, որ նոր օրերու Ղեւոնդ Երէց մըն էր, որ կողմնորոչուած էր յստակօրէն դէպի մեր նորազարդ հայրենիքը։
Վահեանը կրցաւ իր շուր2 համախմբել ոչ միայն իր աշակերտները, այլ ամբողջ բանակ մր երիտասարդներու, որոնք խանդավառ էին եՂ գրականութեամր եՂ հայրենիքով։ «Անի»ն գրական չափանիշ էր։ էլ ի՜ րաւ չափանիշ մը։ Վահէ-Վահեանին կշիռովը։
Հաստատուեցայ Պէյրութ։ Յաճախ կը տեսնէի ուսուցիչս։
Հիմա ութսունի սեմին է, բայց աշխատ ունակ։ Վ եր ջին տարիներուն, իր կատարածթարգմանութիւնները ճըպրան Խալիլ ճրպրանէն եւ Ռապինտրանաթ Թակորէն, ան գամ մը եւս հաստատեցին բանաստեղծ Վահեանին թարգմանչական վարպետութիւնը։
Թակորն ու մրպրանր մաս կազմեցին հայ գրականութեան Վահեանին միջոցով, ինչպէս Շէյքսփիրը մաս կազմեց մեր գրականութեան Յովհաննէս Խան Մասեհեւանի ձեռքով։
Վահեանը, հակաոակ իր վնասուած տեսողութեան, կը շարունակէ ստեղծագործել։
Յեզ երկար վերջալոյս, սիրելի ուսուցիչ։
ՅՈՎՀԱՆՆէՍ ՇէՕՀՄէԼԵԱՆ
Հալէպէն էր։ Վահեանին նման աւարտած էր Պէյրութի Ամերիկեան Համալսարանը, անոր պէս դասաւանդած էր Անթիլիասի դպրեվանքին մէջ եւ հր աւիրուած՝ եիպրոս, Մելգոնեան երթական Հաստատութ՜իւն:
Մեր անգլերէն լեզուի ուսուցիչն էր։
Ատեղծագործող մարդ չէր։ Մոլի ընթերցող մը, որ գիշերր կարդացածը յաջորդ օրը մեղի կը պատմէր։
Շէօհմէլեանր սիրուած ուսուցիչ էր։ Հալէպ, ժամանակին եղած էր երիտասարդ աթլէթ։ Շահած էր վաղքի ռւ բարձրութիւն ցատկելու աոա ջնութիւ ն։
Հիմա ուրիշ տրապէղի մր վրւօյ էր։ Անգլիական Գրականութիւն։ Աշխոյժ, եւ աշակերտներու կարիքներովը հետաքրքրուող մարդ էր։
Օր մը, դպրոցին եւրգչախումբր, ղեկավարութեամբ խմբավար ու երաժշտագէտ Վահան Պէտելեանի, կ*երգէր հայրենական երդ մր։ Շէօհ–
