Ուստի պէտք էր պարսաւագիր յօրինուէր ընդդէմ այս վաղեմի հակառակորդին ու հոն իր ու սուցիչի եւ գրողի ձեռքերով գրէր, որ Փանիկեանր կապրի սուրր հողի մր վրայ, որուն իրաւունքը չունի, այլ հողին տակր պէտք է անցնի:
Հրահանին, աւելի ճիշդը Մրահանին այս յօդուածը, հայրենի խմբագիրներ, պատիւ իրենց, կր մերժեն տպել; Մարդուկը շի յուսահատիր, յօդուածր կր ղրկէ Սոֆիայի «երեւան» շաբաթաթերթին, որուն խմբագիրը իր բարեկամն էր:
Յօդուածը «երեւան» շաբաթաթերթին մէջ կր տպագրուի եւ կր հասնի երեւան: Փանիկեանը կր կարդայ թունալից այս յօդուածը եւ կը թունաւորուի իր առօրեան: Վախ մը կր պատէ դինք, կրկին աքսորուելու վախը: Զարմունին Տէր Զօր հասած, Սիպիր տեսած մարդ, կը սոսկայ երրորդ աքսորէ մը:
Նոյն օրր կր մտենմ Հայպետհրատ ու Փանիկեանին րարեւ մը կուտան: ժպտուն դէմքր ամպոտածէ: Ար հարցնեմ պատճառը։ եր հասկնամ եղելութիւնը ու յօդուածը հետս վերցնելով կր գրեմ պատասխան մը ողորմելի մարդուն ոդորմելի յօդուածին մասին:
Տարիներով աշխատակցած էի Սոֆիայի «երեւան»ին եւ կը շարունակէի աշխատակցիլ: Ուստի, աշխատակիցի իրաւունքով, կը խնդրէի խմբագիրէն, որ իմ պատասխան յօդուածս ալ տպէր եւ կու տայի մէկ ամիս պայմանաժամ, այլապէս յօդուածս ուրիշ թերթի ղրկելու արդար իրաւունքը կը վերապահէի ինծի; Անշուշտ յօդուածիս կցած էի նամակ մը:
Մէկ ամսուան վւոխարէն, սպասեցի երկու ամիս: Փանիկեանը կը մաշէր։ Յօդուածս շէր տպուեր: Ղրկեցի Պէյրութ, Ծառուկեանի «Նայի- րի»ին: Պատասխանս լոյս տեսաւ անմիջապէս ու շրջանակի մէջ:
Փանիկեանը հանդ ստացաւ; Անհանգստացողր այս անգամ Հրահանն Էր։
Այս ինչ հակասութիւն: Մէկը կը հանգստացնես, ուրիշ մը կյանհանդրստանայ...
Փանիկեանը պայծառ մարդ էր: Ծառայեց իր հայրենիքին ու գրկեց հայրենի հողը։
Հայրենի հողն ալ դինք գրկեց:
