Անմիջապէս գացի։ Ծանօթացայ։ Զայնագրեցի Տիկ. Աղբալեանր հարց տալով անոր, թէ արդեօք չէ^ր զղջացած Աղբալեանին հետ ամուսնութիւն կնքելուն։
Զայրացաւ սպիտակավարս մեծ տիկինը ու ըսաւ - Ոնց էլ յանդգնում ես նման հարց տալ։ Նիկոլը սուրբ էր ու ես կապրիմ այնքան ժամանակ, մինչեւ որ մեր պետութիւնը հրապարակաւ յիշէիմամուսնու անունը որպէս հայրենասէը մարդու։
Ապա պատմեց իր վերջին հանդիպումըԱպրում էինք այսօրուան Նալբանտեան փողոցի հրապարակ նայող անկիւնին վրայ, երկը որդ յարկ։ Նստել էի պատշգամբում ու դիտում էի անցորդները։ Յանկարծ, ներս մտան Շանթն ու Նիկոլը։ Նիկոլն ինձ ասաց. - Մենք մեկնում ենք, դու այսօրուանից մնալու ես այրի։ Երեւանիդ չես հեոանայ քեզ ինչ էլ պատահի։ եր մեծացնես գաւակներս։ Ոչ մի դէպքումչէք հեռանայ Երեւանիդ։ Դէհ, մնաս բարով։
Շշմած էի։ Համբուրուեցանք։ Նրանք դուրս եկան։ Այդ տեսնելս էր... Այնուհետեւ, մի բացիկ ստացայ Թաւրիզից, մի բացիկ էլ տարիներ յետոյ Պէյրութից... մնացեալը գիտէք, քանի այդ կողմերից էք եկեւլ... Տիտւր պատմութիւն...
Աարճ շրջան մը ետք, Երեւանի մէջ, Լեւոն Հախվերտեանը դոկտորական թեզ պաշտպանեց, նիւթ ունենալով Յովհաննէս Թումանեանը։ Փայլուն պաշտպանութիւն էր։ Ապա, Լեւոնը, իր ծնողներուն տանը մէջ ընդունելութիւն կազմակերպեց գրողներու եւ բարեկամներու համար։ Ես ալ հրաւիրուած էի։
Այդ երեկոյթին, երբ բաժակաճառերը իրարու կը յաջորդէին, ու կարզր հասաւ ինծի, ես բաժակ բարձրացուցի մեր հին ու նոր քննադատներու կենացը, որպէս նոր նկատի ունէի Լեւոնը եւ որպէս «հին» նկատի ունէի Զարենցր յայտնաբերող Նիկոլ Աղբալեանր։ Ներկաներր պահ մը լռեցին, ապա շրխկացին բաժակները։ Գազ ած պատմած էին Տիկ. Աղբալեանին։ Ուրախացած էր։
Ուրիշ ուրախութիւն մը եւս ապրեցան Աղբալեաններր, երբ իրենց տարի Նիկոլ Աղբալեանի երկերուն երկրորդ հատորը, որուն նիւթը Աայեաթ Նովան էր։
Նոյն գիրքէն օրինակ մը նուիրած եմ Լեւոն Հախվերտեանին եւ օրինակ մըն ալ Պարոյր Աեւակին։
