Էջ:Երկիրներ եւ մարդեր, Թորոս Թորանեան.djvu/181

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ՎԱՐՈՒԺԱՆ ԽՏԸՇԵԱՆը տեսնելու առիթներ չատ ունեցած եմ։ Հիմա, որ վիտէօ քասէթներու դիւրութիւնր կայ:

Տեսած եմ զինք բեմի վրայ, փողոցի մայթեզրին, իրենց տունին մէջ, օդափոխութեան վայրերուն վրտյ Պէյրութ եւ Հալէպ։

Ոտքը կորսնցուցած էր, գացի Պէյրութ։ Րր^2ը Սոնային հետ մտանք ներս: Նոյն Վարուժանն էր։ Նենսախինդ Վարուժանը։ կարծես ինք չէր, որ կորսնցուցած էր ոտքր։

Եկաւ, լուր ջ տարի մը մնաց Հալէպ։ Խանդավառութիւն ստեղծեց։

Շատ կր խմէր, ^ուր չկարծէք, ուիսքի։ Րայց մարդիկ ներող աչքով կը նայէին իրեն։ Ինչ րնէին, այդ ալ Վարուժին մեղքն էր։ Միայն թէ գաղոլթը թատրոն ունենար, լտւ րեմադրիչ ունենար։

Մեկնեցաւ Հայաստան։ Հայաստանը լաւ ընդունեց իր արուեստագէտ զաւակը։ Ու ինչ խօսք. Վարուժան Խտրչեան լաւագոյնս օգտուեցաւ իրեն ընձեռուած պայմաններէն։ Վարուժանը չի կրնար ուրանալ այս առիթին իրեն վերապահած առաւելութիւնները։

Վերդերս, մամուլին մէջ քննադատական տողեր երեւցան Խտըշեանի հասցէին։ Ինքն ալ գրեց։ Դարձեալ պատասխանեցին։

Դարձեալ պատասխանողը, ընկերս է Յակոբ Պօղոսեանը: Րառին լիարժէք իմաստովը սքանչելի տղայ մը, սքանչելի հայ մը։

Եթէ պատահի, ու պէտք է պատահի, որ Վարուժանը հանդիպում մը ունենայ Յակորին հետ, չատ պիտի սիրէ զայն։ Անկեղծմարդը անկեղծին դէմչի կրնար լացուիլ։

Մենք մարդիկր երես առ երես պէտք է ճանչնանք։ Րացատրուինք։ Այն ատեն ճշմարտութեան կը հասնինք։ Միայն այն ատեն:

Բայց ահա Վարուժան 1Ստըշեանր զիս ուրախացուր։ Ելած էէնՔ ճէպէւ* բոլորովին վերջերս։ Հիւրն է ինք Տէր եւ Տիկ. Արմէն Յարութիւնեաններուն։

Ես, Հալէպէն Պէյրութ գացած էի յատկապէս դիտելու համար Վաչէ Ատրունիի գրած ու բեմադրած «Ծառը» բիէսր։ Դացի ու որքան ուրա­խացայ, որ անտեսեցի ռումբերու շառաչը ու տեսայ Ատրունիի «Ծառը»։

Ահա Վարուժանին հարց կու տամ.– Խտրշեան, արդեօք գացինք տեսնելու «Մառը», եւ եթէ այո, ի^նչ է տպաւորութիւնդ։

Վարոււէանր կը շտկուի աթոռին վրտյ ու.– Ինչո^ւ շեշտակի այս հարցումը ինծի, այսքան մարդոց ներկայութեան։

Որովհետեւ, րսի, րնդհանրապէս, ոչ մէկ րեմադրիչ ուրիշ բեմագրիչի