կը միանայինք։ Տեպիւթը Հոն սկսելէ ետք անպայման պէտք էր ելլէինք ծովամօտ քապարէ մը, ուր ոուս ամազոն աղջիկ մը Նաթաշան, Հայերէն ա նոյշ երդեր կ նրգէր։
Մինչեւ արշալոյս Հոն կը մնայինք։ Հսկայ Նաթաշան մեղն՛ ձայնով կ նրգէր։ Գէորգր կը լոէր։ ԱնսաՀմանութիւնը լռութեան մէջ էր։ -ՌՀ, միթէ բառ կամխօսք ունիարշալոյսը, որ կր բռնկի... այդպէս շէ րսա^ծ Դուրեանը։ Գէորգր ակներեւ դուրեանապաշտ մրն էր։ Իսկ ես ու Թաւրիղեանր Հակադուրեանական որպէս, խօսելով գիշերը գերեկի կր վերածէինք Նաթաշայի երդերուն Հնշիւններուն տակ։
Միքայէլ Թ աւրիզեանր ամուսնացաւ։ Գարձաւ երկուորեակի մը առաւել մէկ զաւակի Հայր ել... ինքնաշարժի արկածով...
Զկրգաւ նոր գիրքեր գրել։ Չեղաւ Ամերիկա գաղթողներէն...
Իր դագաղին վրայ խօսելու պարտականութիւնը ինծի տուին։
Առաջին անգամ ըըալով չկրցայ խօսիլ... էացխ ԼԱեցի՜*ր լացս, Միքայէլ...
⁂
ՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ՆԱԳՈՒԼԵԱՆին դասընկերն եմ։ Մենք միասին աւարտեցինք Երեւանի բժշկական ինստիտուտը: Աեանքի մէջ ալ հետագային երկուքս ալ դարձանք մասնագէտ անէսթէզիստներ, ինք Անգլիոյ մէջ. ես։ Դամասկոսի։
Ես կանուխէն, Հայաստան չեկած արդէն, կր գրէի։
Հայաստան գալէ աոաջ, դուն, արու եստի սիրահար էիր։ եատազի ընթերցող մրն էիրէ Պատանիի աչքդ կը դառնար փարոսի պԷս լոյսին ու կր խորաչափէր կեանքի ծովուն խորերր։ Ո^ւր քարեր կային, ո^ւր ապառաժ մը կը բարձրանար...
Եկար Հայաստան։ Աւելի կապուեցար հողին։ Ուրիշներ տեսածն, հասկցածն այդ բանը։
Սպունգի պէս գիտելիքներ ծծեցիր։ Ամէն կոդմ վազեցիր, նոր մարդիկ ճանչցար, ամէն տեղ ճշմարտութիւն որոնեցիր։ Այդ որոնումները քեզ յոգնեցուցին։ Դուն դարձար առաւել յամառ։ Դուն, որպէս Աուէտիոյ լեռներուն մէջ ծնած ծնողքի զաւակ, առաւել յամառեցար։
Սենեակ մը ունէիր Րաղրամեան պողոտայի կէս ճամբուն վրայ դէպի ձախ, որ կը նայէր Արարատին։ Եթէ այդ սենեակը լեզու ունենար ու պատմէր թէ ո^ր հայ մտաւորականներր կու գային խօսելով ու պարպրւելով լեցնելու քու հոգիդ, զարմանալի հատորներ կը լեցուէին։
Եկար Սփիւռք։ Հոգիդ լեցուած էր պռունկէ-պոունկ։ Ստուգէիր ար տայայտուիլ, գրել։ Դրեցիր ու տպուեցար։ Լեցուած էիր եւ գուցէ այդ
