կը տեսնեմ որ, ըսի. հայ կարեփ է գտնել նաեւ առանց փնտռելու։ Անունս Թորոս է։
Անչ կիսէք, եղաւ իր զարմացական բացագանչութիւնը, ես ձեր յօդուածներուն կը Հետեւիմ «Նայիրի»ի մէջ։
Զըսիք, թէ դուք ո՞վ կ իըաք։
Ես ալ 3. Գօշն եմ, Յարութիւն Զատէին, Սափրիչ եմ։ Կ*ո լզէ՞ք ձեր մազերր սափրեմ:
Դուք գրող էք, 4ՒպագիՐ> թոԱ տուէք՛ ՈՐ զարմանալու առիթը մերը ըԱայ այս անակնկալ հանդիպումին համար։
Քիչ ետք, մեր մեկնելու պահն էր։ Ջերմ համբոյրով բաժնուեցանք այս քիչ ապրած ու շատ տառապած հայէն, որ իր տառապանքին մէկ մասր տուած է «Կրակէ Շապիկ»ին մէջ։
Տարիներ ետք, դարձեալ Ամման էի տեդւոյն Աշակութային Միութեան հրաւէրով։ Եկած էի զեկոյց տալու Անդրանիկ Անդրէասեանի դրա կան հասարակական գործունէութեան 45 ամեակին առիթով։
Առաջին վայրկեանին Յարութիւն Զատկին տեսնել ուզեցի։ Ըսին, թէ ծանր հիւանդ է։ Պնդեցի, որ չեմ կրնար զեկոյց տալ մինչեւ չտեսնեմ գրագէտը։
Խումբ մր տդոց հետ գացինք։ Եր հրատարակած երեք գիրքերր մակագրեց ինծի մեծդժուարութեամբ։ Անցեալ անգամ, մեր տեսակցութիւնր եդաւ թռուցիկ ու պատահական, խանութիս մէջ ալ գիրք չունէի... հիմա առիթ է։
Հազիւ կր խօսէր։ Զգացի թէ ծանր է վիճակը։ Ենք ուր ախ էր, որ ամմանահայ գագութր հայ գրող մը կը մեծարէր: Ափսոս, ըսաւ, ներկայ պիտի չկրնամ ըԱալ։ Հոգիով ձեզի հետ եմ։
Կարճ միջոց մը ետք, Հալէպ, լսեցի թէ 3 Գօշը չկայ։
Ո՞վ արդարութիւն պիտի ընէ այս գրողին...
⁂
ԵՆՈՎԱ ԱԹԹԱՐԵԱՆ ՊԵՏԵԱՆը 1943 թուականին եկաւ Մելգոնեան Հաստատութիւնը աւարտած ու Հալէպի մէջ սկսաւ պաշտօնավարել Կիւլպէնկեան նախա կրթարանին մէջ։ Ես աւարտական դա սարանի աշակերտ էի: Այն պ ա հուն, որ մենք գաս չէինք ունենար, կոլ գար եւ մեզի կը խօսէր հայ գրականութենէն։
Զուարթ, ժպտալիր աղջիկ մրն էր։ Շուտով սիրուեցաւ բոքոր աշակերտներէն։
Տարիները շարք կազմեցին: Օր մրն ալ հասկցանք, որ մեր ուսուց չուհին պատմուածքներ կը ստորագրէր։ Եր անունը տեսնել ու կարդալ
