ըրածր աւելի ծանր ոճրագործութիւն է, քան այն միւսը, որ փամփուշտի մէկ կրակով կը սպաննէ մարգը։
Ու գրող մը, համաքաղաքացի գրող մը նման խօսք տարածեց Զաւէն Պիպեռեանի հասցէին։ Պիպեռեան վերադարձաւ Պոլիս յաջորդ արար հրատարակեց երկու պատմուածքներու ժողովածու ել մէկ վէպ « Ծոլ»ը, «Լկրտած»ը, «Անկուտի Սիրահարներ»ը; Թրքերէնով հրատարակեց ընկերային գիրք մը։ Մասնակցեցաւ ընկերային պայքարներու, գրեց հրապարակագրական ու գրական յօդուածներ պոչսահայ մամուլին մէջ, ամուսնացաւ, բախտաւորուեցաւ աղջիկ զաւակով մը, մեծցուր եւ ամոլսնացուց աղջիկը, գրեթէ մեկուսի կեանք մը ապրեցաւ չծերացած, ու չծերացած մահացաւ կտակելով մեր գրականութեան իր վերջին վէպը «Մրջիւններու Վերջալոյս»ը, որ յետ մահու արժանացաւ մրցանակի։ Պէյրութի մէջ:
Մթնոլորտ ստեղծող տղայ էր; Ջղուտ, լաւ խօսակից մը։ Ունէր տարիքէն աւելի մեծ պաշար։ Հայերէնը ուշ սորված էր, բայց իր մայրենիին կը տիրապետէր կատարելապէս: Եր յօդուածները կը փնտռուէին։ Եթէ չմեկուսանար, ով գիտէ, ինչ գործեր պիտի տար։
Պէյրութ։
Նստած ենք ծովահայեաց այն սրճարանին մէջ, զոր մենք, խումբ մը երիտասարդներ, այդ օրերուն, կը կոչէինք աղքատին ճէպէլը։ Այսինքն աղքատին օդագնացութեան վայրը։
Ամէն երիտասարդ դէպք մը կը պատմէր իր առօրեայէն։ Ամուրիներ էինք բոլորս ալ։ Ու մեր առօրեային նիւթը Եւայի ցեղակիցներն էին։ Ոոլորը կը խօսին։ էս լուռ եմ; Պիպեոեանը կը դառնայ ինծի ու կիսէ.– Մեր տղայ, կեանքիդ մէջ աղջիկ մը չկայ, չխօսիս։
Ես կը դիտեմ ծովը։ Սիրահարն եմ ծովի ալիքներու խշշոցին ու երբեմն կատաղութեան*շառաչին։
՝Եեզի եմ, մեր տղայ, կիսէ Պիպեռեան, չե^ս լսեր։
Նոր արթնցողի մը պէս կը դառնամ իրեն։ Կը հարցնէի թէ, կիսէ Զաւէնը, աղջիկ մը չկայ, չունի^ս, որուն մասին խօսիս։
Ենչպէս թէ չունիմ, կը պատասխանեմ։ Աանկ հասկնանք, ո°վ է կիսէ Պիպեռեան, բարակ պեխին տակէն ժպտելով։
Ա՝Ղ$Ւկս Հաէէ*դ ^*ասէթի* կիսեմ։ է, լաւ, կը թղթակցիլս, կը շարունակէ հարցնել Զաւէն։
Ո*չ, չեմ թղթակցիր, իրեն ալ զգացումներս յայտնած չունիմ. բայց վստահ եմ, որ իմս է ան։
Ապուշ, կը յարձակի վրաս Զաւէն, բան չես խօսած, չես թղթակցիր ու կր սպասես, որ այդ աղջիկը քո^ւկդ բըայ։ Հապա եթէ Հալէպի մէջ երիտասարդ մր անոր ձեռքը խնդրէ ու աղջիկը քու տրամադրութիւն–
