պարսին եւ րսի*~ Ովքե^ր են այդ նստող ծերունիները։
Անոնը ծերունիներ չեն, պատասխաներ մանչուկ մը, անոնը՝ երիտասարդներ, ըեզմէ աւելի երիտասարդ...
Լաւ, լաւ ըսի մանչուկին, բայց ովըե^ր ենէ զիս տնօրէնը կանչած է։ Տղոցմէ ուրիշ մը առաք անցաւ ու ըսաւ.– Կեդրոնը նստողը՝ ձեր ուղած Պրն. Տնօրէնն է, Լեւոն Շանթը, աջ կոդմինը գրող՝ Կարօ Աասունին, ձախ կողմինը՝ Բաշ Ապարանի հերոսը՝ Ընկեր Դրօն:
ես նայեցայ այս հինցոդ մարդոց, եր կար նայեցայ, ու հատ մը չրրխկ, նկարեցի։
Լեւոն Շանթը ոտըի ելաւ, երիտասարդ, ըսաւ, ձեզ կանչած եմ ոչ թէ մեզ նկարելու, այլ մեր գրադարանը նկարելու։ Մտէը, հոն է գրադարանը, Պրն. Բանեանր ձեզի կիսէ, թէ ինչ պիտի նկարէը...
Ուրեմն այս է Լեւոն Շանթը, մտածեցի ես - «Գիլեր է տանկ, տանկ, հսկայ ժամացոյց, հանգիստ է չորս դին, կը ննջեն բոլոր, միայն ինըն է որ հանգոյցէ հանգոյց, փողոցներ կանցնի լուո, ըայլամոլոր...
Պոլսոյ գիշերապահներուն մասին գրած է - Կարծէը այդ մարդիկը մի ըանի դար աոաջ ապրած ըլլային...
Հապա իր թատրերգութիւննե՜րր: Օր մը վիճեցայ Հ.Մ.Ը.Մֆ պատասխանատուներէն հանգուցեալ Հրանդ Սուրատեանին հետ եւ ըսի անոր, Շանթր ձեզի չի պատկանիր, հակառակ Մոսկուայի դաշնադիրը չկնըելուն, կր պատկանի հայ ժողովուրդին: Օր մը, Հայաստանի մէջ պիտի տպեն Շանթին գործերր, Ահարոնեանին գործերր, Կանաչեանին գործերը...
Զեն տպեր, ըսաւ Հրանդ։ Կր տպեն, ըսի։
երեւան ուսանող եղած շրջանիս տպեցին թէ Շանթ, թէ Կանաչեան։ երկ-երկու օրինակ ղրկեցի Հրանդին։ Խոնարհածէր գլուխր եւ ոսկէ ձկնիկ մը ղրկած՝ աղջկանս... մնաց, րսածէր, Ահարոնեանր։
Ուրեմն, Շանթին աջ կողմը նստողը Կարօ Աասունին էր, կարդ մը սասունցիներու սիրածմարդը, որուն մասին, Նայիրի Զարեան, իր «Պարոն Պետրոսն ու ԻրՆ ախարարները» վէպին մէջ կաղ սատանայ կիսէ...
Տարիներ ետը ես Կարօ Աասունին տեսայ երեւանի մէջ։ Արմենիա հիւրանոցին առջեւ խումբ մը երեւանցիներ շրջապատած էին այս հին հայդուկը եւ ոտըի վրայ զրոյց կ նւնենային։ Ինը յենած էր ձեռնափայտին, կը Էսէթ ու երբեմն կը պատասխանէր:
Յանկարծ, ներկաներէն մէկը յարեց.– Ընկեր Աասունի, այդ ճի^շդ է, որ դուը, սեփական ձեոըով գնդակահարել էը հայ կոմունիստների։
Սասանին դարձաւ ձայնին կոդմր եւ շեշտուած ձայնով մը, գաւաղանն ալ օղը հաննով, ղրեւթէ պոռաց.– Բալամ, ինչո^ւ չես հարցներ այն մասին, որ սեփական ձեոըերովս աղատած եմ ստոյղ մահէ շատ մը հայ կոմու նիստներ...
Խումրր ըաեց դէպի հրապարակի թանգարանը։
