ուր զետեղած էր «Նոր Գիր»ի տղոց գործերը: Ուր կար նաեւ պատմուածք մր Սուրէն Մանուէլեանէն։
Ես տեսած էի Սուրէնին երիտասարդ օրերու նկարները: Դէմս կանգնած էր ալեհեր գրագէտ մր։
Խօսեցանք: Կրակը բորբոք էր: Հոգ չէ թէ ձիւն կար գլխուն վրայ:
Ասոնք երէկի նուիրեալները, վաղը, երբ ծերանան, յաջորդներ պիտի ունենալն: Աուրիա, Լիբանան, արելեւքէն նոր զանգուածներ պիտի գա՜ն Ամերիկա, որպէսզի դաոնայ ամերիկահայ գրականութեան ջաղացքը:
Պատասխան տուր, Մարզպետ Մարկոսեան:
Ազնուագոյն հայը կայ Սուրէն Մանուէլեանին մէջ: Յուզումով կր բաժնուիմ իրմէ: Ան գամ մըն ալ պիտի տեսնե^մ զինք:
⁂
ՇԱՀԱՆ ԴՈՒԽՏր սկիզբը «Այգ»ի մէջ էր: Տարիներ ետք անցաւ «Ազդակ»: Մնաց հրապարակագիր: Ոայց ինչպէս քիչ մը ամէն հրապարակագիր ձգտումր կքունենայ գեղեցիկ դպրութեան անցնելու, Շահանդուխտն ալ փորձեց: Արդար էր իր փորձը:
Լոյսին բերաւ յաջորդական գիրքեր. մէկը նոյնիսկ արաբերէն «Սաննինէն Զուր Խմեցի»: Անոյշ ըըայ Շահանդուխտ:
Շահանդուխտ հրապարակագրութիւնը բարձրացուց գրակա նութեան: Ու ինք կրցաւ բարձրանալ մինչեւ գրականութիւն:
Եր շարունակ գրելու ճիգը գնահատելի է:
Շահանդուխտ փորձեց նաեւ չափածոն: Տուաւ կեանքը լիբանանեան պատերազմի հայ հերոսներուն.. բայց այդ հերոսները կր պատկանէին միայն իր կազմակերպութեան: Ուրիշ հերոսները... գտնելը դժուա^ր էր, երբ կային...
Մի այպանէք, մարգ ամէնէն աոաջ կր տեսնէ իր ունեցածը։ Ուրիշին ունեցածը կամ ուշ կր տեսնէ, կամ չի տեսներ: Պարտագիր ալ չէ, որ տեսնէ: Ուրիշ հերոսներու մասին ալ թող ուրիշներ գրեն...
