Էջ:Երկիրներ եւ մարդեր, Թորոս Թորանեան.djvu/241

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Գործդ դիէ բացաւ: Քեգ տեսնեմ:

Գիտեմ, այս երկու խօսըիս համար քեղի պէս հին բարեկամ մր շեմ կորսնցներ անուշիկ Օենիկս:

Ինչպէ^ս են գործերդ։ Գործ ըսելով միայն առեւտուրդ չհասկնաս: Մէկ վեր, մէկ վար, հացիդ դրամը կքեըէ: Գրական դործերուդ մասին է հարցումս:

Առոդջ ր/յաս ու ժողովուրդին խօսըը մեղի հասցնես:

ՀԱՑԿ ԳՈԻՅՈԻՄՃԵԱՆը կը ճանչնամ Հալէպի եիւլպէնկեան նախակրթարանէն: ես երկրորւդ դասարանի աշակերտ էի, ինը աւարտական: Յետոյ գնաց Երուսադէմ, ըսին վարդապետ պիտի ըլլայ: Չեղաւ:

Եկաւ Հալէպ ել եղաւ ուսուցիչ: Շատ հոգաբարձուներու բեռները չալկեց, բայց ըանի որ աշակերտած էր Յակոբ Օշականին, եւ ըանի որ ալեհեր գրագէտ օր մր իրեն ըսած էր.– Մենծ աղա, գրէ, գրէ... Հալէպի մէջ, յիշեց Օշականի այս խօսըր եւ սկսաւ պատմուածըներ գրել:

Իր գրածները հիւրընկալուեցան Վահեանի «Անի»ին մէջ: Մաըուր, պատկերաւոր հայերէն մրն էր իրը, թայ*) երբեմն անմաքուր հոգիներ, հո­ գաբարձուներ վշտացան այս գրիչէն:

Տարիներով ուսուցչութիւն ըրաւ, քիչ մնաց, այս ասպարէգին մէջ պիտի կորսնցնէր հացին ճամբան:

Անցաւ Առեւտուրի: Օայց անգամ մր եւս խտրուեցաւ հին ասպա­րէգին հին գինիէն, մեկնելով էիպրոս, ուր, խել մր ժամանակ Մելգոնեանի մէջ այդ գինիէն խմեց ու գինովցաւ եօթ տարի:

Այդ օրերուն ամառ մր, 1969ի Օգոստոսին գացի իրենց մօտ: Ուղիղ ըսաներեը օրեր անցուցինք միասին, չտփելով Աիպրոսի լեռներուն երկայնքն ու լայնքր:

Շատ նեգուեցայ, որ չէր գրեր: Անշնորհը, րսի, շնորհը ունիս, ինչո^ւ չես գրեր։ Հինա չհասկցայ, ըսաւ Հայկ, շնորհը ունիմթէ^ անշնորհը եմ:

Այդպէս ալ տարիներով չգրեց այս շնորհալփ տղան:

Հիմա աոեէ տրական գործերով կր գբագի Հալէպի մէջ: Անոյշ կը խօսի, անոյշ կր (քպտի - եղբայր, անոյշ –անոյշ այ գրէ:

Վստահ եմ, օր մր պիտի գրէ, օրը չեգածիրիկուն: Արդէն յետմիջօրէ է։ Զգոյշ, ստա երներր երկարի/ սկսած են, արեւը գէնիթէն չէ որ կը զարնէ... Հայկ, ըեգի եմ...