կողքին նուազէին նաեւ ձեր ստեղծագործութիւնն եր էն: Գրեցէք տասր նոր երգ դաշնամուրի համար, որպէսզի հայ տղաք ձեր գործերր նուազեն:
Միամիտ ես, եղաւ Արա Պարթեւեանին պատասխանը: Ես հազարաւոր էջերով նոթա գրած եմ: Ո՞վ է հետաքրքրուողր: Հին գործերուս վբայ նորեր աւելցնեմ, իսկ ո՜վ պիտի տպէ: Ըսէ ինծի, ոՀվ պիտի տպէ: Երեսուն հինգ տարի ամբողջ հայոց եկեղեցիին օրկր նուազած եմ ձրիօրէն: Այսօր ութսունը անցած եմ: Արդեօք բարեւ մը տուող կա^յ... երազատես ես:
Այս բոլոր խօսքերը յուզեցին զիս ու ես, սուրիական րնդունուած ձեւով ձեռքս կուրծքիս զարնելով, վարպետ, ըսի, դուք տասը երգ յօրինեցէք դաշնամուրի համար, ու ես կ*ԸԱամ ձեր այդ երդերուն հրատարակիչը։
Չհաւատաց: Սիրանոսեանը հաւաստիացուց վարպետը:
Ութ ամիս ետք, Արա Պարթեւեանէն ստացայ դաշնամուրային վեցերդ ու անմիջապէս հրատարակեցի:
Այսպէս ծնալ Արա Պարթեւեանին մէկ գործր։
Երբ երաժշտագէտին ուղարկեցի իր իսկ գործին առաջին տաս օրինակները, նամակ մը ստացայ իրմէ: կր գրէր.- Սիրելի Թորոս, ծերուկս ուրախացուցիր...
Յուղուած էի։ Վարձատրուած։
⁂
ԱՐԻՍ ՇԱՀԼԵԱՆը Հալէպէն կը յիշեմ: Գեղին շրջագիծով ակնոց մը կր կրէր։ Միականի էր: Ֆէս կր գործածէր: Ամէն օր սրճարան կերթար: Խմող էր:
Այս բոլորէն վեր բանաստեղծ էր։ կարդացած եմ իր 1926ին գրած բանաս տեղծութիւններր:
Հալէպի տպարան Տէր Սահակեանէն լոյսին եկաւ հեքիաթներու իր գՒրքր՝ «կար ու Զկար...» խորադիրով: Հրատարակեց «Միջինք»ր, բանաստեղծութիւններ: Մեր լեզուն լաւ գիտէր։
1944ին, երեք ընկերներով Մելգոնեան պիտի երթայինք ուսանելու։ Երեքս ալ ճանապարհածախս չունէինք: կանչեց մեզ Հ.Ո.Ը.Միութեան գրասենեակը, ուր քարտուղար էր ինք ու մեղի տուաւ Հալէպ-Պէյրութ մեր ճանապարհածախսը։ Ենչ դիւրին էր, թուղթ մը ստորագրեցինք եւ դրամ ստացանք Ոարեգործրականէն: Վերջը, զգացինք, որ դրամ շահիլը այնքան ալ դիւրին չէր:
Մեկնեցաւ հայրենիք, հրատարակեց մէկ քանի անուն գիրք ու կանուխէն մահացաւ:
Հեքեաթային մարդ էր Արիս Շաքլեանը: