նածիր շէնքէն դիտելով ալիքները քաղաքին լոյսերուն տակ փողփողող լիճին։
Երկփեղկուած եկեղեցին կքաշխատէր երկփեղկում յառաջացնել նաեւ հայ հոգիներէ ներս:
Մէկը չէր րն դուն եր Ամենայն Հայոց Հայրապետը, միւսը չէր ընդուներ Կիլիկիոյ Կաթողիկոսը, երը աղգը մէկ էր, մէկ պէտք էր րըար։
Եղբայր, կիսէր երեկոն մեղի հետ կիսող ընկերս Հայկը, Շահ Աբբաս գիտցաւ Ս. էջմիածինի արժէքը, անկէ քարեր բերաւ Պարսկաստան, որ հայը մնայ իր երկրին մէք ու շէնցնէ պարսից աշխարհը։ Մերինները երբեմն, Շահ Աբբասի խելքն ալ չունին։
Ռաֆֆին ու Շողակր կր խնդային։ Ոչ մէկ հովէ ազդուիլ, կիսէր Ռաֆֆին, Ալ չեմլար, կիսէր Շողակ։ Եկեր հասեր ենք համայնակուլ Ամերիկա ա փոխանակ մեր խեղդուող գաւակները փրկելու, զիրար վիրաւորելով զբաղած ենք։
Հոլանտայի ծակած թումբերուն պատմութիւնը կայ, տղեկ մը, իր մարմինով փակած էր անցքը, որ երկիրը զոհ չերթար ծովու ալիքներուն։ Մենք, մեր վրայ վազող ջուրերուն անցքը փակոցներու պէտք ունինք, ջրհեղեղէն փրկուելու համ ար եւ ոչ թէ խծբծանքի, ատելութեան սլաքներու...
Հէ՜յ, հոս Ամերիկայի մէջ, հոն, Ֆրանսայի մէջ, հեռուն, Աւստրալիոյ մէջ, ով կայ թումբ կանգնոզ յանուն մեր ժողովուրդին...
|
⁂
Սքանչելի երեկոյ մըն էր, երբ ըսեմ, քիչ ըսած կիըամ։ ԱՈՇՕ ԹՒՒԹԻՒՆՃԵԱՆր իր տունին մէջ հաւաքած էր քսանեա կ մը հայ մտա լոր ականն եր։
Առի^թր։ Աերօ Խանզադեանի Պէյրութ գտնուիլը։
Օրերէ ի վեր Պէյրութ կր գտնուէր հայ գրականութեան Մխիթար Սպարապետը եւ կքարքանանար րոլոր կողմերու ջերմընդունելութեան, անջատաբար։
Աըշ օ Թիւթիւնճեւանը րոլոր կողմերու գրողներէն ներկայացուցիչներ հրաւիրած էր իր տանը, որպէսղի այս մէկ ընդունելութիւնը րըար հաւաքական։
