Օր մր, ըսի իրեն.- Խաչիկ, Հալէպի մէջ հանգիստ կը քնանաս, չէ այստեղ ռումբերու ձայն չկայ։
Հանգիստ քնացողը դուն ես, պատասխաներ Արարատեան, Հալէպի մէջ ալ լռութիւնն է անտանելի... լոութենէն կարթննամ...
Ուրիշ օր մը հարց տոլի իրեն.- Խաչիկ, այդ ինչպէս կԸԱայ, որ Թէքէեանր այսքան շատ կը սիրես; Ամէն տեղ յայտագիրիդ մէջ ունիս բանաստեդծին «Մէկ Հատիկս»քերթուածը։ Մարգը կուրցուցիք եւ յետոյ կ^արտասանէք...
Այո, րսաւ Արար ատեանը, եթէ մենք չկուրցնէինք Թէքէեանր, բանաստեղծը ինչպէ^ս պիտի գրէր տյս գլուխ գործողը։ Մենք գէշ բան մըն ալ րնենք, լաւ արդիւնք կու տայ։
էնրեւի Ալեքսանդրապոլի դաշնադիրին պէս, ըսի իրեն...
Վերջին անգամ Խաչիկ Արարատեանը տեսայ Լոս Անճելըսի մէջ։ Միասին գտնուեցանք Թէքէեան ակումբի մէկ դասախօսութեան։
Լոս Անձելրսի հայկական վարժարաններու մեր նորագոյն սերունդին ասմունքի դաս կու տար։
Ահա մարգ մը, որ տղայ հասակէն սիրեց մեր գրականութիւնը եւ նուիրուեցաւ անոր փրոփականտին մինչեւ այսօր։
Ահա մէկը, որ սիրուած է բոլոր կողմերէն, ինք կողմԸԱաէով հանդերձ։
Սիրածղ Հալէպէն, ողջՄյն քեզ, Խաչիկ Արարատեան։
⁂
ՄԱՍԻՍ ԱՐԱՐ ԱՏԵԱՆԷՆ եւ ՑԱԿՈԲ ԿԻԻԼՈՑԵԱ Նէն ծանօթացայ <<Նայիրի»ի խմըագրատունին մէջ 1970 թուականին, օգոստոսեան օր մր։
Աւարտելէ ետք էրեւանի բժշկական համալսարանը եկած էի Պէյրութ, դէպի Հալէպ տուն դարձի ճամրուս վրայ։
Անդրանիկ Ծառուկեանը հեոախօսած էր իրենց ըսելով, եկէք, ձեր սիրած Թորոսը մօտս պիտի գայ։
Հին ծանօթներու նման ողջագուրուեցանք։
Սասիսր Լոս Անճելըսի մէջ տեսայ։ Պէյրութի մէջ, Մասիսը, որպէս եըգիծանկաըիչ անուն մր դարձաւ։ Ւնքն ալ մարդամօտ, իր արուեստն ալ պարդ ու րնկալելի։
