կը ժպտի։ Իսկապէս իր տան հիմքը ապառաժի վրայ է։ Իր գրականութիւնը կրանիթէ հիմքեր ունի, ժողովուրդն է։
կր հիանամբնութեան վրայ, կիսէ գրագէտը: Մանկութենէս մինչեւ ալեւոյթս հիացած եւմ այս արարչաթեամր: Ինծի տեսնել սորվեցուցած են մեր այս լեռներր, մեր այս ձորերը, որոնց մշուշը կը հալչի ճաոագայթներուն տակ արեւին ու այդ պահերուն ինծի կը թուի, թէ անիրական աշխարհի մր մէջ կ ապրինք:
Սակայն, որդիս, ստեղծագործութիւններու գերագոյնր մարգ արարածն է։ Մարգը։ Ահա բնութեան գլուխ գործոցը։
Շատ մր գաղափարներ մարդերր կր բաժնեն իրարմէ։ Շարք մը կրօնամոլներ մարգերը կր բաժնեն իրարմէ։ Բայց մենք, ամէնէն աոաջ, այս կամ այն գաղափարին պատկանելէ աոաջ, այս կամ այն կրօնին պատկանելէ աոաջ կը պատկանինք մարդկութեան։ Մարգ ենք։ Մտածող հիւլէ, որ կը ձգտի խորաչափել անհուն տիեզերքը... Մեզ միացնող ուժը աւելի մեծ է։
Ես կր հաւատամ մարդուն։
կարծէք համանուագ մր մտիկ կինէի ել ոչ թէ արաբ գրագէտ մը։ Մեր զրոյցը տեւեց եր կար։ Օ՝ուրս եկանք մեծ գրագէտին գիրքերով հարուստ, մտածումներով հարուստ տունէն; Արեւը կիջնէր իր հանգիստին։ Բեկանուած ճաոագայթներ հրդեհած էին երկինքը։ Պահ մը, միասին դիտեցինք վառուող ամպերը, որոնք տարաշխարհիկ յոյսով մը լուսաւորած էին լիբանանեան լեոներր, անտառները։
ք^աժնու եցայ գրագէտէն ու ղէպի տուն ճանապարհիս վրայ մտածեցի.- Միխայիյ Նայիմէն վերջալուսային արեւը չէ^ր այղ պահուն, որ կը լուսաւորէր էիրանանր, որ կր լուսաւորէր աշխարհը իր այնքան մարդկայնական գործերով...
Միխայիյ Նայիմէ։ թարի ու մեծ անուն։ Անմոոանայփ անուն։
⁂
&Ր^ՐՈՐԴ աք1աթ հՐոՂԸ ՒՐաՔՑՒ էՐ՛ ԲայՑ զբկոլսյԺ էր իր երկրին մէջ ապրելու իրաւ անքէն։
Բանաստեղծ մր, նոր օրերու, նոր շունչով երկնող բանաստեղծ մը, որուն անձամը չկրցայ ծանօթանար ըայց որուն հետ պահեցի թղթակցութիւն։
Ինք կր բնակէր Սոսկուա։ Ես կնւսանէի Սոֆիայի մէջ։
Ահա արաբ ուսանող բարեկամ մը Զուհէյրր, ինծի նուիրեց գիրք մր այս բանաստեղծէն։ «՝Իէլիեէթ լէ թէմութ»: Այս գիրքր բաժին մր ունէր
