խստամբեր ձայնով մը, որ կարծես պատիժ մը կր յայտարարէր, պոռաց.– Զեզմէ կր ճանչնայ Սիամանքժօն։ Զայն ծպտուն չելաւ: Այդպէս ալ գիտէի, պոռաց ու կրկներ, բանաստեղծը, այդպէս ալ գիտէի, ամօթ ձեզ, որ հայ մեծբանաստեղծը չէք ճանչնար:
Տասը ամօթ ձեգ: Տասը ցերեկի ու տասը գիշերի ամօթ... (Բանաստեղծին ձայնին շեշտր կր զօրանար: Այս անգամ դառնալովինծի, գոռաց գրեթէ, բանաստեղծ ես, կ՚ըսեն, արտասանէ տուն մը քերթուած Սիամանթոյէն, արտասանէ, սա բարեկամներս թող լսեն:
Շուարումի պահ մր ապրեցայ: Ւմ հայերէնէս, Սիամանթոյի հայերէնէն սա մաբդիկր ի**նչ պիտի հասկնային...
Ոայց հրաման խնդրանքը կրկնուեցաւ, ոտքի, սկսայ.
|
Հինա կարգը իմս է, ըսաւ բանաստեղծը։ Այո, հասկցայ, որ արտասանածդ Սիամանթոյէն է, քանղի անոր շունչը ղգացի։ Ու ձեռքր երկարելով ներկաներուն վրայ աւելցուց.– Ասոնք ալ զգացին այդ շունչը, անկախ լեղակն, բանաստեղծին շունչը կր փոխանցուի... Ուրեմն հիմա, զիս լսեցէք.
Ո. Պէ տէուի ճէպէ/ արաբ բանասսւեղծբ սկսաւ արտասանել Սիամանթոյի «Պարը» ու արտասանեց արաբերէնով այնպիսի հարաղատութեամբ եււ արուեստի զգացողութեամր, որ ես ականթներուս չհաւատացի...
Ոո/որս յոլզուած էինք, ես աւելի, կարօն ինձմէ աւելի, երբ լեցուց բաժակը օղիով ու ըսաւ.– Ոանաստեդծ Պէտէուի ճէպէլ, ձեր անգին կենացը ու պարպեց բաժակը։
ո՛չ՛ ըսաւ արար բանաստեղծը, երիտասարդ, խմէ Սիամանթոյի կենացը։
Այս ալ Սիամանթոյի կենացը, ըսաւ կարօն ու պարպեց լեցուած հրկրորդ բաժակը ու չկրցաւ ոտքի մնալ, ինկաւ աթոռին արցունքներու անձնատուր...
Ւսկ դուք, բանաստեղծ, կր զարմանաք, չէ09, որ ես գիտեմ Սիամանթօն, որ Սիամանթօն իմս ալ է, իմ միթո ցովս արաբներուն ալ է։ կարապետ անունով բարեկամ մր ունիմ։ Այս քերթուածը, ան, կարապետը ինծի թարգմանեց ըաո առ բաո ու ես սիրեցի ու թարգմանեցի ու միշտ կարտասանեմ իմ Սիամանթօն։
