Էջ:Երկիրներ եւ մարդեր, Թորոս Թորանեան.djvu/305

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Ժամադրուեցանք: եկաւ: Ոոքորովին կերպարանափոխուած ես, ըսի։ Հէն Յարութենէն ոչինչ մնացած է: ճիշդ ես, ըսաւ, քու քովդ ալ գալ չէի ուղեր. բայց հին կարօտ մը ստիպեց որ գամ: Այստեղ, Փարիզի մէջ ալ չհասկցան զիս, Փարիզր փշրեց րոլոր երազներս... Լոր* քաղաքին մէջ լոյսի պակասէն պիտի մեռնիմ ես:

Յարութիւն, գրեթէ մեռած էիր այդ օրերուն, հիմա ըսէ, ո^գ ես թէ մեռած...

Ո^վ չի ճանչնար ԱՍԱՏՈՒՈ եՒՒԶԷԼեԱՆը Սուրիա-Լիբանանէն մինչեւ Հնդկաստան ու Լոնտոնէն մինչեւ Հայաստան:

Համակ եռանդ այս տղան կցեր ական պիտի ըըար ու չեղաւ:

Մեկնեցաւ մինչեւ կալկաթա ու հոն, հայոց Մարդասիրական ճեմա­րանին մԱ դասաւանդեց հայերէն լեղու եւ մատենագրութիւն:

Ամա սնացաւ: Հաստատուեցաւ Լոնտոն; Ունեցաւ երկու աղջիկ զա­ւակ:

Ուսուցիչ էր, դարձաւ խմթագիրր լոնտոնահայ «Արեգակ» թեր թին: Այս թերթին նիւթապէս դօրաւքիդ կանգնոդր իրանահայ Հայկ 9՝ալուստեանն էր: Թերթր շարայի որկորն էր կամ դանաեան տակառ: Ոաժանորդներր դրամ չէին գրկեր: «Արեգակ»ր նիւթական պատկառներով խաւարեւցաւ...

Օր մը, երբ Լոնտոն էի, Ասատուրը ըսաւ ինծի, նայէ, Թորոս, սա իմ «Աըեգակ»իս վերջին թիւն է։ Ալ դրամչկայ, որ շարունակեմ, բայց խիղճ ունեցիր, իմ «Արեգակ»ս ձեռքովս չմարեմ, վերցուր սա նիւթերը, ինչ որ պակսի գրէ, տար Փարիզ։ Թօփալեանին, թող տպէ այս վերջին թիլը:

Այղպէս ալ ըրի։ Գրեցի երկու յօդուած: էջերը լեցուեցան: Տարի Փարիղ Թօփախանին ու ըսի, վերջին անգամ մըն ալ բոցավառէ սա լոնտոնեան «Արեւգակ»ը:

Թօփա/եանր, ինչպէս միշտ, մեղմօրէն ժպտեցաւ ու աւելցուր,– Թո­ րոս, եաւրո/ մ, այդ Լոնտոնէն ե^րր արեգակ մը ծագած է հայուն համար որ այս օր ալ ծագի...

Աս ատ ու ր Աիլ դէլեանը Սիմոնեանի «Աեւան» տպարանէն գիրք մըն ալ հրատարակեց «Սիամանթօ ե/ Խեչաղարէ» խորադիրով:

Գրեւով անուն մը չկրցաւ ունենալ Ասատուր, րոյյց խօսելով ու վա­զելով տզզային գործիչի պայծառ անուն մը ունեցաւ:

կիսեն թէ այժմ առեւտուրով կը դբաղի: Զեմ հաւատար: Ասատուրը միայն կրնայ վնասել առեւտուրի մէջ: