Համբուրուեցանք։ Ի տեսութիւն ըսինք երկուստեք։
էրկրորդ ան գամ Վարդան Կոմիկեանը տեսայ եօթ տարի ետք։ Բանաստեղծ Խրախունիի տունին մէջ: Արդէն երկու զաւակ ունէր։ Մեծ, սեւուլիկ աղջիկը լաւ կարտասանէր։ Մօրմէն ժառանգած էր այդ յատկութիւնը։
Դիտողութիւն մը ըրի Կոմիկեանին.– Լաւ զաւակներ ունիք, ուրախ եմ։ Բայց տխուր եՀ որ նոր պատմուածքներ չեմ տեսներ ձեզմէ։ Արդեօք ի^նչ է պատճաոր...
Բոլորս տխուր խնդացինք։
Իսկ ապիկին դառնալով ըսիԱնցեալ անգամ, երբ Իսթանպուլ եկայ, դուն չկայիր, անուշիկ, հիմա կաս ու կ՛արտասանես։ 3աջորդ գալուս քեզ ինչպէ^ս պիտի տեսնեմ...
Այդ յաջորդը Իսթանպուլի համար 15 տարիներէ ի վեր չիրականացաւ։ Այդ աղջիկը, Վարդանը դարձուցածըըալու է մեծ հայր։
Ու Վարդան եոմիկեանը այդ օրէն ասդին պատմուածքներու նոր գիրք մը... չհրատարակեց։
Հալէպ, 1985
Օրապահիկը միշտ ալ շահեցաւ։ Եր ամբողջ կեանքը, քսանական թուականներուն Պոլսէն եԱելէ ետք, ան ցուց Փարիզի մէջ։ Փարիզը ընդհանուր հասկացողութիւն է։ Ապրեցաւ Փարիզի Աէն Ժէրմէն թաղամասին մէջ գտնուող պանդոկի մը մէկ սենեակին մէջ։
9փրք չհրատարակեց։ Բիչ գրեց ու շատ կարդաց։
Ֆրանսական ու համաշխարհային գրականութեան դասականներուն լաւագոյն գործերը ունէր։ Եր սենեակը ննջարան, հիւրանոց, խոհանոց, նաեւ գրադարան էր ընտրելագոյն գիրքերով։
Եր անունին հանդիպած էի Բիւզանդ Թօփալեանի հրատարակած «Անդաստան» պարբերականին մէջ։ եր ստորագրէր արձակ ու չափածոյ գործեր։ Սիրած էի իը գրիչը, մանաւանդ սիրած էի արձակ այն մէկ քանի էջերը* ՈԼՐ նկարագրած էր իր մահն ու յուղարկաւորութիւնը։ Թէ ինչպէս իր ողջութեան զինք Հսիրօղ, նոյնիսկ բանսարկող ու ատող մարդիկ, կեղծ աՐ9ոլնք կը թափէին իր դագաղին ետեւէն։
Հետաքրքրուեցայ իրմով ու գտայ։
Այս պարագան ուրախացուցած էր բանաստեղծը։ Օր մըն ալ, երբ նկարիչ ընկերոջս Տիգրան Տատրեանին հետ գացած էինք իրեն տե–
