Սիմէն, ժամադրութիւն մը ապահովեր ինծի Արակոնի քարտոլղարուհիին հետ: Սա առաջին քայլն էր, ուրախացայ: Որոշեալ ժամուն ֆրանսուհիին մօտն եմ: կառնէ անունս, մականունս, տեսակցութեան ոքր թերթին համար րԱաՍր ել խել մր մանրամասնութիւ ններ:
կր սպասեմ մէկ, երկու. երեք օր։ Հեռախօսի թիւ տուած եմ: Զիս կանչող չկայ:
կքեըեմ ես կերթամ։
Ցարտուղարուհիին ատամներր չեն երեւիր: Ոան մր կայ, կըսեմ։ Իսկ օրիորդր, հատիկ-հատիկ կ*ըսէ, որ Լուի Արակոնր, իմսիրածբանաս տեղծս, մերժած է ունկնդրութիւն տալ հայերէն թերթի մր, որուն տպաքանակր հինգ հազար է: Հինգ հազարի համար ժամանակ չունիմ, ըսած է։
Ցաւեցայ րսելր քիչ է։ Արակոնին այդ պատասխաեր տարիներով հալածեց զիս։ Ման ուշեանի մասին բանաստեղծութիւն զրոդ մարդր, հայ բանաստեղծութիւնը բարձրօրէն գնահատող մաբդբ, ժամանակ չէր ուզեր յատկացնել հինգ հազար տպաքանակ ունեցոգ թերթի մը թդթակիցին:
կնրեւի իրաւունք ունէր: Աբակոնն ալ ուժի կր հաւատար, թիւի առջեւ կր խոնարհէր: Ոայց եթէ էենին թիլի առջեւ խոնարհէր, ինք յաղթական չէր րըար:
Երբ այս պատմութիւնը յայտնեցի ընկերջս Արմէնին, ես ալ տխուր հանդիպում մը ունեցայ այս մեծգրողին հետ, ըսաւ բարեկամս: Իր գիրքերր ունէի, գացի մինչեւ Պաալպէք, մակագրել տալու համար իր իսկ գիրքերր... Ժամանակ չունիմ, ըսաւ։ Սեծերր ունին իրենց ոչ փոքր տարօրինակութիւններբ:
⁂
ՍԻՍ էն, եթէ աեղ մը ձախողեցաւ, այլ տեգ յաջողեցաւ: կարծէք ձեւով մը սպիացնելու համար իմ կոտտացող վէրքս:
Ժամադրութիւն մը ապահոված էր «Ֆրանսական Միացեալ Հրատարակչական»ի տնօրէնուհի ՍԱՏԸԼԷՆ ՊՈԱՈՒՆի ե ֆրանսացի յայտնի արձակագիր ու թատերագիր՝ ՓԻԵՌ ԿԱՄԱՐԱյի հետ:
Ուրախութիլնս մեծ էր։ Ֆրանսական մշակոյթի այս նուիրեալները ինծի հ ամար տրամադրեփ ունէին կէսական ժ՜ամ մինչդեռ նստեցանք միասին ու մեր զրոյցը տեւեց երեք ժամ: կարծէք վրէժ կր լուծէի Արակոնէն, որուն այս երկուքն ալ, բարեկամներն էին։
Արակոնր շատ զբաղած մարգ է, պԼտք չէ նեղուիս, ըսին։
Նեղուիլյը նեղուած էի, բայց ինչ աբած...
