Ահա այդ է, որ կընծայեմ ձեւզի թարգմանաբար։
|
կր տեսնէիք, հայոց մասին է, մեր մասին է խօսքը: Մենք, կիսեմ պուլկար բանաստեդծ Շորգինին, ստրկութեան այդ եօթ դարերուն ալ մեր սարերուն վրայ ազատութեան բոցը վառեցինք, որդան կարմիրով մանրանկարչութիւն ստեղծեցինք, Շնորհալի տուինք աշխարհին։ Մնացեա/ք գիտէք։
քննադատ ՍՎԵԹՈԶԱՈ ՑՈՆԵՒը կ ըսէ.– Զարենցի մասին շատ լսած էի, բայց կր խոստովանին որ չէի կարդացած: Շնորհակալ եմ այնքան...
կ իջնենք ճաշարան։ Պուլկարական Ալփվովա օղին ու բանաստեղծութիւնը կր գինովցնէ բոլորս։
Ուրախութեամբ կր բաժնուիմ այս երիտասարդներէն ու կ *երթամ գտնել պուլկար ուրիշ գրող մը, վաղեմի բարեկամս ՎԱՍԻԼ Ա՝ՑԻՈՎՆ ու իր կինը՝ ՏՈՆ՝ԲԷ ԱՀԻՈՎԱն։
Զեն հաւատար, որ ես եմ։ Այնքան խօսելիք կայ, բայց ես ժամանակ չունիմ, կր մեկնիմ Պելկրատ, տոմսերը գրպանս են։
Աքիովները, որոնք մեծ սիրով կապուած են Հայաստանին, կր նեղւին այս հապճեպ այցելութեանս համար...
Ցտեսութիւն Պուլկարիա, Եավորովդ մեզ երգեց, այսօրուան զաւակներդ ալ մեր եղբայրներն են։
⁂
Աոֆիայէն Պելկրատ վայրաշարժով երթալը հաճելի էր։ Մէկ քանի հարիլր քիլոմեթր տարածութիւնը կանաչութեան ծով էր, որուն վրայ վազող ալիք մրն էր մեր կառաշարր:
կքերթայի Պելկր ատ, տեսնելու համար յատկապէս գրողներ Ւվօ Անտրիչր, Միխայիլօ Լալիչր, Ոոբրիցա Զիոսիչը ել Տեսանքա Մաքսիմովիչր։
ՀայՑ ահա, ինչպէս միշտ, հայութիւնս գլուխս բարձրացուր։ Լսած էի, որ այս քաղաքին մէջ քսանեակ մը հայ րնտանիքներ կապրին, գիտէի թէ այստեդ ապրած է, երկար տարիներ, մեր ադգային սուրբ վրի ժառուներէն՝ Աողոմոն Թէհլիրեանր։ Ցեմախի Ոագարիճ գիւղէն բարձրացաւ այս հայ բազուկը ու Պերլինի փողոցներուն մէջ ճակատ–ճակատի
